Nog nooit was ik zo blij dat het weekend was, niet dat het geen fijne week was! Verre van zelfs, ik heb één van de leukste weken uit mijn rwanda-periode achter de rug. Maar al die nieuwe indrukken in combinatie van vroeg opstaan en laat gaan slapen eisten hun tol. Toen ik me vrijdag om half zeven uit mijn bed sleurde begreep ik niet hoe ik dat enkele jaren terug week in week uit deed. Maar bon, het was moetens; om half acht beginnen de scholen hier immers al! Inderdaad u leest het goed, half acht! En ik (en vele anderen) enkele maanden terug maar klagen omdat we om kwart na acht al in de les moesten zitten. Maar bon, ik heb het weekend heelhuids bereikt en een enorm boeiende week achter de rug.

Van maandag tot en met woensdag ben ik gaan observeren in de lagere school hier in Kigali. De talenkennis van die kinderen is ongelofelijk, in het vierde leerjaar spreken die al Kinyarwanda, Engels en Frans. Ze hebben hier geen gewoon klassiek schoolbord zoals wij dat kennen maar ze hebben wel “een strook schoolbord” aan twee kanten van de klas aangebracht met zo’ n schoolbordverf. In het zesde jaar hadden ze twee leerkrachten, eentje voor de algemene vakken en eentje voor engels. De leerkracht Engels gaf aan de ene kant van de klas les en de andere leerkracht aan de andere kant. Telkens als ze van leerkracht veranderen moesten ze zich dus ook omdraaien naar de andere kant van de klas. Best goed gevonden, zo kan je als leerkracht je leerinhouden gewoon op het bord laten staan tot je ze echt niet meer nodig hebt. In het vierde jaar was de situatie jammer genoeg net iets anders. Ze hadden daar 4 of 5 leerkrachten en dus gebruikten die dat bord door elkaar. Daar stond een stukje wiskunde, daarnaast een stukje Engels, dan een een stukje Kinyarwanda om te eindigen met terug een stukje wiskunde. Het zal alleszins niet de conentratie van de leerlingen verbeteren. Maar ach, bordgebruik is ook niet mijn sterkste kant. Nu, dat bord is hier wel (nog) veel belangrijker dan bij ons. Onze leerlingen hebben immers werkboeken en handboeken, hier niet. Hier hebben ze schriftjes waarin ze alles moeten noteren. De leerkracht schrijft de informatie op het bord en die moeten de leerlingen vervolgens overpennen, ten slotte moet de leerkracht nog eens nakijken of hetgeen de leerlingen overgeschreven hebben wel correct is. Geen eenvoudige opgave wanneer je ongeveer 35 leerlingen hebt. Al valt dat blijkbaar nog mee, er zijn schooltjes waar ze klassen met 60 à 70 leerlingen hebben. De gedachte alleen zorgt voor een “kippenvelmoment”. En dat heb ik enkele dagen terug nog eens gehad, jammer genoeg. Toen ik in het vierde leerjaar aan het observeren was sloeg de leerkracht opeens zijn leerling. Ik was zo ongelofelijk verbaasd! Zoiets doe je toch niet, je leerlingen slaan. Dat hoort toch niet thuis in het onderwijs. Blijkbaar was dat hier wel de gewoonte want de klasgenootjes waren, in tegenstelling tot mij, helemaal niet verbaasd of geschrokken.

Donderdag en vrijdag ben ik aan het participatiegedeelte van de “stage” begonnen. Ik heb géén lessen gegeven maar heb wel toezicht gehouden tijdens de examens. Zo vermoeiend dat dat was! Op een gegeven moment stond ik daar alleen voor een groep van 62 leerlingen tussen de 15 en de 20 jaar. Toen heb ik toch wel even serieus geslikt. Gelukkig waren het redelijk brave leerlingen en heb ik enkel een paar opmerkingen moeten maken. Het was best vreemd, een dikke twee maand terug zat ik zelf nog examen te maken en nu stond ik daar vooraan met die examens in mijn handen. In tegenstelling tot bij ons had hier niemand een flesje water (of in mijn geval, een flesje koffie), boterhammen, koekjes, 12 balpennen, 3 fluostiften, 2 rekenmachines en een pak papieren zakdoeken mee. Neen, hetgeen hier hoogstens op de bank lag was een balpen, een rekenmachine en een latje. Met nadruk op hoogstens want meestal was het gewoon een balpen. Tijdens de examens mochten de leerlingen ook enkel hun schooluniform dragen, dus geen extra pull ofzo. Ik vond dat wel erg want ik zat daar vooraan al te bibberen van de kou, mèt pull aan, hoe koud moesten die leerlingen het dan wel niet hebben. Over koude gesproken, het is hier de afgelopen dagen al frisjes geweest hoor! Nog een geluk dat ik die warme DSR-pull meegenomen heb (met nadruk op dsr J ...).

Het was eigenlijk wel een énorm fijne week, zo met die leerkrachten en die leerlingen. De directeur vroeg me zelfs of ik volgende week niet wou meehelpen, jaja, zulke feedback maakt het leven interessant eh! Maar de leukste en de liefste en de fijnste en de schattigste wezentjes van de voorbije week waren toch wel de kleutertjes. Deze hebben mijn hart veroverd! Door gewoon hun kleine spontaniteit zelve te zijn. Telkens ik voorbij hun klasjes riep zwaaiden ze, of kwamen ze me een knuffel geven of een “high-five”.

De electriciteit valt hier ook altijd maar meer en meer weg, of alleszins toch meer dan toen ik hier pas zat. Zeer handig met een laptop waarvan de batterij amper werkt en dus bij het minste gebrek aan electriciteit uitvalt. Maar zulke zaken houden het leven spannend. Wanneer ik dan een artikel lees in de standaard over 1 of andere stad of dorp of...(heb het niet fatsoenlijk gelezen) dat een uur lang zonder stroom zat; goh dan begin je je wel af te vragen of de komkommerperiode nu al aangebroken is. Want waar er in België een artikel over geschreven wordt maakt hier deel uit van het dagelijkse leven. En een tijdje zonder electiciteit, dat valt toch goed te overleven.

De armoede wordt hier altijd maar duidelijker en duidelijker. Toen ik vorige week naar de winkel ging werd ik opeens aangeklampt (dit laatste mag u letterlijk nemen) door een groepje bedelende volwassenen. Van kinderen was ik dat gewoon, maar van volwassen mensen is het toch altijd verschieten. Zeker omdat bedelen hier verboden is! Toen ik heel subtiel aan het weglopen was van hen begonnen ze nog allemaal dingen naar me te roepen, brrr. En toen ik net terug naar de winkel liep was er oude man die me tegenhield en tegen me begon te spreken in een taaltje tussen het Frans en Kinyarwanda. Mijn wachter kwamen me al bijna redden, maar stoer als ik ben had ik hen niet nodig om te ontsnappen. Het leven wordt hier duidelijk spannender met den dag!

Wat volgende week brengt? Geen flauw idee...kwestie van het rwanda-avontuur rustig zijn verdere gang te laten gaan.

Groetjes

Nelke