Het leek wel gisteren toen ik vol enthousiasme schreef over mijn eerste werkweek en over de vele indrukken die ik toen heb opgedaan. Nu, enkele weken later, kan ik met datzelfde enthousiasme al over mijn laatste werkweek vertellen. Want ook deze week was er weer eentje om “u” tegen te zeggen.

De voorbije week heb ik voornamelijk op het ministerie gewerkt, waar ik van veel lachbuien en zotte momenten heb kunnen genieten! Gaande van “007-toestanden” tot een fotoshoot en middagdutjes! Om de laatste werkweek in schoonheid te eindigen had ik vrijdag voor koekjes gezorgd en zijn we erna met heel het team gaan eten! Een betere afsluiter van de had ik me niet kunnen inbeelden.

Voorbije woensdag was het ook zestien jaar geleden dat de genocide begon, waardoor ik een dagje verlof had, en ik eindelijk mijn stagemap eens in orde kon brengen J. Ik weet niet of het komt door die herdenkingsweek van de genocide of niet, maar er vliegen hier de laatste tijd weer meer en meer helikopters rond, en de militairen zijn ook talrijker aanwezig op straat. Dit is alleszins een element vanuit Rwanda dat ik niet meteen ga missen als ik terug ben in België. Voor de rest dragen de werknemers in de Naccomat (dé winkel in kigali) een t-shirt met slogan “genocide, never again” (ofzo, ik ben het juiste zinnetje al vergeten).

Trouwens, toen ik op weg was naar de Naccomat heb ik gisteren mijn eerste Twa gezien. De Twa zijn een kleine bevolkingsgroep van rwanda, zoals de hutu’s en de tutsi’s, ze maken ongeveer 1% van de bevolking uit. Ze leven meer weggedoken en vormen ook vaker het mikpunt van spot voor de hutu’s en de tutsi’s. Jammer eigenlijk, want dit is tenminste een volk dat nog een cultuur heeft. Maar alleszins, ik heb er eentje gezien! En ja, ik ben er trots op! Het was een meer dan vruchtbare tocht richting winkel & terug want ik heb toen ook de president gezien. Je merkt heel goed dat die langskomt doordat voor zijn wagen er 25 (dit is geheel terzijde licht overdreven) wagens rijden die aankondigen dat de president eraan komt. Ik had me dan maar zeer strategisch bij een scherpe bocht geplaatst zodanig ik een beter zicht op het gebeuren kon hebben (bij een bocht rijden de meeste auto’s immers trager). En ja, i saw him! Waar winkelen al niet goed voor is.

Ondertussen kan ik ook aankondigen dat er een nieuwe vlooienplaag is aangebroken. Gerrit is er abrupt door naar belgië vertrokken (al kan dat ook komen doordat hij volgende week ginds een seminarie heeft en eerst nog een weekje terecht wou uitrusten). Dus, lucky me, nu heb ik al de vlooien voor me alleen! Op het werk vroegen ze zich af of ze me in begië nog wel gingen herkennen door al die beten en bijgevolg ook littekens die ik hier gekregen heb begonnen ze er al voor te vrezen! Trouwens, die vijf dagen dat ik bij Gerrit ging logeren door de overboeking in het guesthouse zijn ondertussen anderhalve maand logement geworden. Wat ik me niet beklaag, ik heb er veel gezellige avonden door achter de rug! En ook deze week verblijf ik nog in zijn huis, housesitting eh ;-)

Uiteraard heb ik ook deze week weer een stommiteit achter de rug, toen ik de auto instapte heb ik mijn hoofd geweldig hard tegen de auto gestoot (of hoe je dat ook zegt, ik denk dat iedereen het zich wel kan inbeelden). Voor de rest heb ik me kalm gehouden de voorbije dagen.

Dus na 11 (?) weken rwanda ben ik nog steeds alive and kicking! Zoals het hoort! Wat de volgende week op het programma staat? Voornamelijk afscheid nemen van iedereen, verslagen schrijven, nog ’n beetje rondkuieren in kigali,... en of course genieten! Want wat zal ik het hier missen! En was zal het weer aanpassen worden aan het belgisch leventje, terug in de winkel staan waar er 15 soorten confituur zijn en 20 soorten corneflakes, terug de bus nemen of fietsen, terug euro’s gebruiken, .... en voornamelijk terug op tijd moeten zijn. Maar bon, dat is nu gelukkig nog niet aan de orde J

Ik ga hier eens verder genieten van de kwetterende vogels en de stralende zon!

Groets!