Nog geen week was ik hier en er was al een aardbeving. Een lichte weliswaar, van donderdagnacht op vrijdagnacht. Mijn eerste reactie was dan ook “oei, een aardbeving”, draaide me om en sliep zonder problemen verder. Blijkbaar gebeurt dat hier wel vaker, aardbevingen. Vrijdag ben ik samen met Cathy en Gerrit naar de laatste dag van de vorming van de secretaressen geweest. Toen we de zaal binnen kwamen begonnen de secretaressen spontaan te applaudisseren en te zingen, zeer fijn! Nadien deden onder andere Cathy, Gerrit en de hoofdinspecteur een speech. Cathy en Gerrit kon ik nog zonder problemen verstaan; ze spraken nl in het Engels of Frans. Maar eenmaal de hoofdinspecteur begon moest ik beroep doen op de secretaresse die naast me zat en alles vertaalde vanuit het Kinyarwanda naar het Frans of het Engels. Zeer leuk dat ze dat spontaan begon te doen. Na verschillende applauzen en zeer leuk gezang zijn we iets gaan eten en terug richting Kigali vertrokken. Nog stees verbaas ik me telkens weer over de mooie uitzichten! Het is echt...wauw!

Zaterdag besloot ik om er op uit te trekken. Ik ben gewoon beginnen wandelen in de hoop zonder problemen terug thuis te geraken, en fier dat ik wel niet ben op mijn oriëntatievermogen. Ik ben beginnen te wandelen, kwam in Kigali uit, besloot een paar keer links en rechts af te slaan en kwam uiteindelijk terug in Kiyovu en dus bekend terrein uit. Nooit gedacht dat ik het zonder enige misstap ging vinden. Onderweg heb ik de meest interessante taferelen gezien. Zo mochten er geen auto’s rijden tot 11 uur en moesten de mensen op straat komen om daar te werken aan de straat bvb. Ze waren gisteren onder andere kleine lichtreflectoren op de straat aan het bevestigen! Ik heb ook een enorm sprinkhaan gezien die wegsprong/vloog toen ik langskwam, eenmaal ie een meter verder “veilig” aankwam in het gras kwamen er meteen twee salamanders (?) afgekropen om het beest te verorberen. Uiteindelijk heeft het beestje zich nog kunnen redden uit de greep van deze twee hongerige monsters en is het weggesprongen naar een andere, veiligere plek. Naar mijn weten leeft het beestje nu nog steeds. Ik kwam onderweg ook een paar kindjes tegen; het gesprek ging weer zoals gewoon: “bonjour”-“bonjour”-“cva?”-“oui, donnez-moi d’argent”maar deze muzungu is niet pro geld geven. Gelukkig was ik al op dergelijke vragen voorbereid en had ik in mijn tas een paar balonnen (uiteraard van de KHL) gestoken. De ogen van de kindjes begonnen te glimmen en ze straalden van geluk. (Nadien begonnen ze wel de balonnen op te blazen nadien terug leeg te laten zodanig dat een verschrikkelijk irritant lawaai maakt en iedereen die binnen een straal van 50 meter stond verward omkeek...woeps)

Wat ik nog gedaan heb? Ik ben samen met Gerrit en Chris naar een grote supermarkt gereden waar ze ook koelkasten enz verkochten. De prijs van de koelkasten, muziekinstallaties en dergelijke ligt hier veel hoger dan in Belgie. Gelukkig werkt mijn koelkast zeer goed en heb ik dus niet meteen de behoefte er eentje te kopen.

Nadien ben ik ook nog gaan zwemmen, indeed, Nelke is gaan zwemmen! En het deed deugd, naar Rwandese normen zwem ik zelfs snel. In het midden van mijn “zwemuurtje” hield opeens 1 van de mede-zwemmers me tegen. “Miss miss, you are swimming too much, you’ve got to take a break. You’re like a fish”. Enorm grappig! Heb dan maar braaf een break genomen door met die man te praten, drie maanden Rwanda? Neen, volgens hem moest ik een jaar blijven, en als dat niet zou gaan minstens een half jaar! Alleszins deed het zwemmen deugd, het is hier de voorbije week dan ook warmer dan normaal!

Zondag ben ik met 1 van de mede-guesthousers gaan wandelen –muzungu muzungu- de kindjes zeggen het toch zo graag. Maar ze zijn zo ongelofelijk schattig!

Voor de rest zien mijn plannen er niet spectaculair uit; ik ga zo dadelijk nog eens zwemmen en vanavond een filmpje bekijken! Godzijdank mocht ik van Gerrit enkele DVD’s lenen! Wat de komende week brengt weet ik nog niet, daarvoor zal ik sebiet eens polsen bij Cathy.

Mijn eerste foto’s staan ook online, het is niet veel (heb nog niet echt te tijd gehad om er veel te trekken), maar het is iets! Er zitten foto’s bij van mijn living, mijn terras (mijn geweldig paradijselijk terras), mijn straat en het uitzicht op Kigali vanaf mijn straat. Zoals je ziet, veel heuvels, on dit que Rwanda est le pays des milles colins, je vous assure, c’est la vérité!

Wat ik ook nog even wil vermelden is dat ik hier zot wordt van 1 vogel, geen flauw idee wat zijn naam is…maar zo irritant. Constant zit dat diertje lawaai te maken, je kan het vergelijken met een dolgeslagen koekoeksklok dat vooral ’s nachts de tijd van zijn leven heeft (al begint die nu weer...grmbl!)...op dat ene vogeltje na, verloopt alles hier prima!