De voorbije dagen is er hier in het nog steeds zonnige & prachtige Rwanda veel gebeurd.

Ik ben twee dagen met Chris op een summit de modules van School management gaan presenteren. Dus eigenlijk een beetje uitleg geven aan de mensen die geïnteresseerd waren in de boeken. Hierdoor ben ik toch weer in contact gekomen met een aantal interessante mensen; gaande van districthoofden tot de minister van onderwijs! Ik wist wel nooit welke taal ik moest spreken; de ene sprak engels, de andere frans...ik moest constant overschakelen van de ene naar de andere taal. Maar bon, ik heb het heelhuids overleefd! En ik moet toegeven, de koffie was geweldig! En de thee werd niet met warm water maar met warme melk gemaakt; zal ik één dezer ook eens moeten proberen.

Nu over talen gesproken. Dat Kinyarwanda, het is me wat! “Yego” is ja; dit lukt nog zonder problemen; maar “oya” is “neen”. Daar beginnen de problemen al; “oya” heeft verbazingwekkend veel weg van ons nederlandstalig woordje “ja” met als gevolg dat ik “oya” amper kan uitspreken zonder te lachen of te knikken. Kwestie van vooral niet verwarrend over te komen ten opzichte van de mensen waarmee je spreekt. Voor de rest ben ik ervan overtuigd dat jullie allemaal (minstens) 1 woordje Kinyarwanda kennen. Overlaatst waren ze bij mij op kantoor bezig in het Kinyarwanda en veel het woordje “sjakos” (of hoe men dat ook fatsoenlijk schrijft). Bon, ik zei dus “ah vous êtes en train de parler d’un sac”, en ja hoor. Ik had gelijk, verbaasd als ze waren…mijn Kinyarwanda gaat er na anderhalve maand dus eindelijk op vooruit! Whoep whoep! Blijkbaar is mijn uitspraak van Kinyarwanda ook goed (of toch die 10 woorden die ik ken)...ik word nog een echte!

En dat is ook hetgeen Claudine overlaatst tegen me zei! Ik had één van mijn sjalen (jess; het was de paarse uit Marokko, de donkerste) gewoon rond mij geknoopt als rok...toen ze dat zag kreeg ik volgende opmerking “Mais Nelke, comme c’est jolie, tu est devenue une vrai africaine”...Wauw! Wat een compliment, alleh, ik vond dat toch een compliment! Die Claudine is trouwens de meest geweldige persoon uit heel Rwanda! Die is zo ongelofelijk zalig! Ik ben overlaatst nog bij haar foefoe gaan eten, en het was zeer goede! Duidelijk voor herhaling vatbaar! En ik krijg daar ook altijd zo’n lekkere mango’s van...en te zeggen dat ik dat in België niet echt lekker vond. Ik ben er gisteren naar een feestje van een vriendin van haar mee gegaan; die vriendin was net afgestudeerd, vandaar het feest. Het komt er dus op neer dat we in een grote kring zaten met drank (gewoon fanta voor de duidelijkheid) en dan kreeg iedereen eten (frietjes met saté en 1 schijfje tomaat). Er waren ook constant speeches, al had ik dat in het begin niet door... maar echt lang zijn we niet gebleven. Claudine moest immers naar huis naar haar twee überschattige kidjes; Zara van 4 maanden en David van bijna twee jaar. David is echt de schattigheid zelve, zo’n klein koddig ventje! Morgen ga ik met Claudine naar de kerk (wil wel eens weten wat dat hier is) en nadien is er nog een soort van feestje bij haar thuis...ik ben benieuwd. Bij de geboorte van een kind is het trouwens de gewoontje dat de grootouders een koe schenken (!) ...koeien zijn geweldig J

Ik ben deze week ook nog een schooltje gaan bezoeken...hoewel die ‘tje’ mag je laten vallen. Het was een super grote school, alleh in mijn ogen toch. Er waren ook geen verdiepingen in de gebouwen waardoor het dus al logischer is dat de school meer plaats nodig heeft. Voor de rest was het ook een internaat (zoals de meeste scholen hier) wat nog extra ruimte nodig heeft. Ik heb eerst een rondleiding gekregen, het was zo ordelijk en gestructureerd! Ongelofelijk! De lln moesten er ook zelf hun kleren was, kuisen, borden en tassen wassen,...sommige legden zelfs een eigen weg aan (al was dit geheel uit eigen initiatief). De lln gaan ook niet naar huis in het weekend, enkel in de vakantie. De lkrn hebben ginds ook een huis, al mogen deze gelukkig in het weekend wel naar huis gaan! Het is trouwens heel goed dat er daar voor die lkrn een huis was, het schooltje lag redelijke afgelegen en het is gewoon te moeilijk voor de lkrn als ze elke dag naar school moeten rijden en terug! Ik heb nadien nog een les wiskunde gevolgd, super fijn! Doordat men hier overschakelt van frans naar engels moete alle lkrn plots les gaan geven in het engels! Dat is toch echt te zot voor woorden, dat moet zo ongelofelijk moeilijk zijn! Ik zou het toch ook niet meteen kunnen om plots in een andere taal te gaan lesgeven. En ook hier zag ik dat de lkr het er moeilijk mee had, maar hij verdient alleszins veel respect want hij doet het toch maar. Het was een grote klas, ik denk een 30 of 40 tal lln, maar super stil! Die zeiden geen woord; end dat was niet alleen zo in mijn klas maar in elke klas die ik zag. De deuren van de klassen stonden ook gewoon open; dat kan ik me bij ons toch niet meteen voorstellen! De lkrn dragen hier ook allemaal een laboratorium-jasje (weet er geen ander woord voor), ter bescherming tegen het krijt. Dat moet ik misschien ook eens gaan toepassen want na een les wiskunde hangen mijn kleren ook altijd vol...

Voor de rest ben ik nog steeds helemaal into “te voet naar het werk wandelen”, zo’n ochtendwandeling doet altijd wel deugd! Al zal deze de volgende week wel een beetje ingekort worden vermits ik even bij Gerrit (grote baas VVOB in Rwanda ter verduidelijking) ga werken. Dus ipv een klein uur wordt dat 2 minuten, het is immers mijn buurman. Hoewel, de komende dagen is het zelfs mijn huisgenoot, door een dubbele boeking in het guesthouse kom ik hier even logeren (wat constant internet betekent...wohow), kwestie om die andere mensen niet te scheiden...En ik ken Gerrit ondertussen al, dus dat is dan ook makkelijker! Dus even een correctie; de volgende dagen is afstand werk – thuis zelfs 0 minuten.

Voor de rest zijn ze nu de tweede keer komen spuiten tegen de vlooien, hopelijk blijven de beestjes nu weg tot aan het eind van mijn verblijf! Al heb ik de laatste tijd minder beten, alleen die muggen! Ongelofelijk hoeveel last ik daar hier van heb, ik vrees dat ik een wandelende muggenbeet aan het worden ben!

Tenslotte vind ik het zo ongelofelijk dat ik hier nog geen enkele keer verloren ben gelopen! Ik moest daarnet naar den naccomat gaan (een winkel) en dat ik een half uurtje wandelen...zonder problemen gevonden. Daarna moest ik nog richting mille collines, waarvan ik alleen wist dat het wel in de buurt was...wederom zonder problemen en op goed geluk gevonden. En te zeggen dat ik in Leuven mijn weg zelfs amper vind als ik een ervoor nog opgezocht heb hoe ik ermoet geraken (ik verwijs naar de zoektocht voor het ophalen van een bepaalde stempel voor een bepaalde dsr...en het was niet de dsr van ssh, dlo of echo...)!

Binnenkort is het ook april, en dan is het 16 jaar geleden dat de genocide plaatsvond. En dit is nog wel iets dat hier ongelofelijk leeft, er is deze periode zelfs vakantie voor de lln omdat het in deze periode belangrijk is dat de mensen bij elkaar zijn. Ook op straat spreken ze me er vaker over aan, zelfs wildvreemden die me zeggen dat ze hierdoor geen vader of moeder meer hebben. Daarop reageren blijft toch altijd moeilijk!

En als afsluiter; de stommiteiten van de voorbije weken. Ik moet zeggen, het is verbazingwekkend weinig! Al was ik vorige week weer enkele liters water aan het koken en toen heb ik bijna een spons in brand gestoken. We hebben hier een gasvuur (? Noemt dat zo, heb het op kot alleszins ook, bon, ’t is een vuur met vlammen J )en ik had dat al aangestoken. Ik zette mijn pot (marlies, hou je in...hihi) in de afwasbak om daar water in te laten lopen en ik zet die pot op het vuur. Opeens hoor ik zo een “sjjjjjjssssssjjjjjj” geluidje, maar bon ik was ondertussen nog met andere zaken bezig dus schonk ik er niet te veel aandacht aan. Nadien begon het te stinken, toen begon ik lichtjes te panikeren. Ten slotte zag ik dat er een spons tussen de pot en het vuurtje lag, in allerijl heb ik het vuur afgezet en het sponsje proberen te blussen (het is gelukt en de keuken is nog heel, de rest van het huis ook trouwens). Blijkbaar had ik de pot in de afwasbak op een spons gezet en was deze daaraan blijven plakken...typisch dat zoiets mij weer overkomt! Voor de rest alleen een paar keer tegen een deur gelopen, niets te ongewoons dus! Zelfs de borden zijn heel gebleven! 'k Heb dus de voorbije dagen duidelijk een efforeke gedaan...eens zien hoe lang ik dat kan volhouden! Ik hou jullie alleszins up to date!

Groetjes!