En we zijn weer een week verder! Onvoorstelbaar hoe snel het wel niet gaat. Zoals in mijn vorig blogberichtje stond ben ik vorige week mee met Claudine naar de kerk gegaan. Kippenvel dat ik daar gekregen heb, ongelofelijk! Ik kwam daar binnen in die kerk, stond daar minstens 300 man. Er was zelfs een groot scherm zodanig iedereen de viering goed kon volgen. Naast dat scherm konden we dan de drums en de electrische gitaars terugvinden. Sommige mensen stonden al bijna wenend mee te zingen, puur voor het geloof. Meezingen kon ik niet, ik wist de tekst immers niet, maar meedansen ging zonder problemen! Plots begreep ik waarom de mensen hier zo graag naar de kerk gaan, dat is gewoon een avondje (of beter gezegd een ochtendje) uitgaan! Tijdens dat gezang en gedans werd ik soms wel eens opgeschrikt door een kreet à la tarzan, blijkbaar is dit ook een manier om je geloof te verkondigen. Na een dik anderhalf uur van gezang met af en toe een woordje uitleg tussen kwam de priester (met tolk) op het podium en begon deze zijn preek. Deze was de expressie zelve, en neen, aflezen van een blaadje deed die niet. Het hele verhaal (over Mozes trouwens) zat in zijn hoofd. ’t Was echt de moeite om te volgen en zeer mooi om te zien hoe de mesen hier nog geloofden. Al waren er sommige stukken uit de preek die me net iets minder aanstonden, zoals dat het geloof dat zij verkondigen het enige echt is, dat geloven de enige manier is om een goed leve te leiden en hier en daar nog een paar onaangename uitspraken! Toen ik de kerk uitliep zag ik plots dat ik daar als enige Muzungu was, al was dit de eerste keer dat ik me niet bekeken voelde! Zeer fijn dus! Maar dat gezegd zijnde, toen ik naar buiten liep kwam er opeens een jongetje van 4 à 6 jaar op me af en die begon heel de tijd op mijn armen te wrijven. Neen, het Muzungu-kleurtje krijg je er niet zomaar af!

Ik ging normaal gezien ook tot en met woensdag bij Gerrit logeren, maar blijkbaar moet ik hier toch iets langer blijven vermits er nog steeds geen kamer vrij is in het guesthouse! Wat niet erg is want ik heb er daardoor al een paar très aangename conversaties (op msn weliswaar) opzitten ;-) Het nadeel is wel dat ik geen lariam meegenomen had en ik donderdag in volle paniek aan de personen die in mijn kamer waren moest gaan vragen of ik nog snel een paar spullen uit de kast mocht pakken! Gelukkig was dit geen probleem en is dat pilletje ook deze week weer binnen. Nuja, dat laatste is niet zo heel fijn, ik haat die pilletjes! Echt gezond kunnen die toch ook niet zijn.

Ik ben vorige week ook een paar lessen gaan volgen in de school hier in Kiyovu. Zeer interessant! Aanvankelijk kreeg ik alleen maar lessen wiskunde voorgeschoteld waardoor de economist in mij zich toch een ongelofelijk verwaarloosd voelde! Ik ben dan ook maar meteen gaan vragen of ik geen lessen economie kon volgen en goh wat een teleurstelling! Ik heb ze zonder problemen kunnen zien, maar didactisch materiaal...niks, onderwijsleergesprek....niks! Neen, gewoon luisteren en schrijven, en luisteren en schrijven. Onbegrijpelijk! In het midden van die les werd ik trouwens naar voren geroepen en moest ik mezelf gaan voorstellen enz, mijn naam was wel niet zo eenvoudig te begrijpen. Na een paar maand heb ik dan nog eens een krijtje in de hand gehad om deze op het bord te noteren. Plots zaten daar 30 kinderen mijn naam uit te spreken. Nuja, kinderen, leeftijden inschatten kan ik hier niet maar ik denk dat ze tussen de 15 en de 19 waren. Nu, nadien moest ik plots een evaluatiegesprek met die leerkracht leiden. Daar zat ik dan, als niet-afgestudeerde muzungu leerkracht moest ik hier even mijn mening over een les komen verkondigen uit een (onderwijs)cultuur die helemaal anders is dan de mijne. Hoe zeg je nu tactvol dat je een les eigenlijk niet goed vond (mijn respect voor alle stagebegeleiders is hier dan ook ongelofelijk door gestegen). Ik heb maar gezegd dat wij meer input vragen aan onze leerlingen en dat dit echt belangrijk is, zeker en vast bij een vak als economie. De man stak de schuld weliswaar op de leerlingen (het is een passieve klas, zelfs een passieve school, die leerlingen leveren geen input, ik heb ervaring in het onderwijs, ik weet hoe ik moet lesgeven...blablabla). Desondanks hebben we nog met een goede verstandshouding kunnen afscheid nemen, het weerzien zal dan ook snel gebeuren. Tot en met de 31^e loop ik volgende week namelijk stage in die school. Leuk detail, ben donderdag gewoon naar die school gestapt en heb gezegd dat ik stage wil lopen. Geen probleem, allemaal dik ok! Ook geen stagapapieren of stagecontracten met haar deadlines (die ik de laatste keer in belgie trouwens ongelofelijk overschreden heb), neen ’t was meteen in de “sjakos”. (U ziet het al, ook mijn geschreven Kinyarwanda gaat erop vooruit). Maar bon, om terug over te gaan naar die stage. Ik ga eerst stage lopen in de lagere school en nadien in de secundaire, hier ga ik ook helpen met het toezicht houden bij de examens en het verbeteren van de examens. Ik zie het alleszins al zitten! Over examens gesproken, de mening van de lln over de examens zijn voorbeeldig! Ik vroeg aan een meisje hoe ze de examens zag zitten, begon die daar plots enthousiast te vertellen hoe fijn ze examens wel niet vond. Het is immers door deze examens dat ze wisten dat ze de leerstof aankonden, dat ze mee waren, dat ze voldoende studeerden. Wauw, ik was aangenaam verrast!

De leerlingen dragen hier ook nog allemaal schooluniformen en ze beseffen goed genoeg waarom ze deze moeten dragen. Al zijn ze iets minder enthousiast over deze schooluniformen dan over de examens. Geheel onterecht uiteraard, ze zie er zo mooi uit in die uniformen (in dit geval een beige broek of rok en een blauw hemd). En de kleine kindjes zijn nog schattiger, en wanneer ik die hun lokalen passeer moet ik ook altijd zwaaien enz, ‘k ben alvast benieuwd wat dat volgende week gaat geven! En tijdens deze stage zal ik waarschijnlijk geen stagebezoek moeten verwachten J!

Ondertussen zijn er ook geen nieuwe beten bijgekomen wat een wel zeer positief nieuwtje is. Trouwens, vorige week was ik nog heel fier aan het vertellen dat ik hier de weg nog niet kwijt geraak was, nja, ‘k had beter gezwegen! Toen ik vorige week in de buurt van den naccomat nog iets moest regelen vond ik dat gebouw al niet, en straffer nog wist ik al helemaal niet meer waar ik was! En mijn middagpauze was bijna voorbij, ’t was e paniekske zenne! Gelukkig van korte duur, want daar kwam een mototaxitje dat me veilig en wel terug thuis kon brengen. Maar die mototaxi’s maken me soms zo zot, constant tuten die, net alsof een muzungu zelf geen vijf minuten kan wandelen! In het begin zei ik nog vriendelijk “neen” maar na enkele weken vol getuut negeer ik ze gewoon. Jammer, maar helaas! En ik garandeer het, die mototaxi’s zijn er met hopen, buiten wanneer je er eentje nodig hebt J

Ik ben trouwens ook al meer polé polé geworden dan de plaatselijke bevolking, ik was gisteren te laat op school. Woepsidaisy, maar maar 20 minuten! Wat uiteindelijk toch nog aanvaardbaar is, niet? En ik had een excuus, het regende! En ik was een belangrijke mail aan het sturen, dus...trouwens, langs de andere kant, ik was er eh! Pas de panique! Ja, dat polé polé gevoel, het blijft me verbazen. Zaken waarover ik vier maanden terug nog zeer gefrustreerd mijn beklag over aan het doen was zijn nu allemaal cva. Het zal wel gebeuren, het komt wel...Trouwens, wat vandaag niet gebeurt, gebeurt morgen wel. En als ’t morgen nog niet gebeurt is, dan is’ t teken dat het misschien toch niet zo dringend was...Dat gaat nog wat geven als ik terugkom in België. U weze gewaarschuwd!

Stand van stommiteiten deze week: 0!!!! (Buiten een heel kleintje misschien, ik moest iets uit de kast halen, doe die kast dus open haal het bord uit de kast, wil terug naar de keuken lopen en loop tegen de nog openstaande kastdeur...hihi).

Wat ik voor de rest nog zeker en vast moet vermelden is: een HEEEEEEEEEL gelukkige verjaardag Arne & Simon! Mijn twee grootste pagadders! Eenmaal terug thuis zullen we het nog wel eens vieren! En ik mis jullie hoor! J

Bon, de voorbije week zijn er dus weer duizend-en-één nieuwe indrukken op me af gekomen! En volgende week zullen dat er ongetwijfeld nog een pak meer zijn! J

Vele groetjes!

Nelke