Hoe de voorbije weken in Rwanda waren? Hectisch, al is dat misschien een understatement...

Mijn laatste werkweek verliep zeer vlotjes, voornamelijk doordat ik die week een weekje vakantie genomen had. Het was wel een beetje raar om helemaal alleen in zo'n groot huis te verblijven...laat me duidelijk zijn raar is geen synoniem voor onaangenaam of dergelijke! Gerrit was zaterdag vertrokken en zondagavond was 't al vollen bak paniek. Ik zat net te eten, had alle deuren al op slot gedaan, en opeens hoor ik daar iets vallen. Maar niet zomaar iets kleins vallen, het was echt een luide 'boem', het trilde zelfs een beetje! Ik zat al onder tafel doordat ik ervan overtuigd was dat het een granaat was. Bon, na twee minuten had ik door dat het geen zin had om onder tafel te blijven en deed ik toch zeer voorzichtjes de buitendeur los, maarja rond 19h is het ginds al donker en zelfs met mijn zaklampje was er niet meteen iets te zien (nu niet dat ik er echt zoveel moeite voor gedaan heb; mijn eten werd koud!). De volgende ochtend werd het wel duidelijk wat mij zoveel schrik aangejaagd heeft; er was een zware, grote, dikke tak van de boom gevallen (of beter afgescheurd ofzo)...

De dagen erop verlieten één voor één de noord-coöperanten van VVOB Rwanda en uiteindelijk zou ik datzelfde zaterdags ook doen, of dat was het plan toch. Eenmaal donderdag begon ik paniekerige mailtjes en msn-berichten te krijgen over 1 of andere aswolk die het luchtverkeer verstoorde. Bon, dat was donderdag; ik ging zaterdag vertrekken...we bleven polé polé. Hmmm, vrijdag, verlenging van het vliegverbod, het polé polé - gevoel begon te verdwijnen. Zaterdag toch maar vol goede moed begonnen aan het inpakken van de bagage, nuja nadat ik een deel had ingepakt besefte ik dat het verloren moeite was en ik beter kon ophouden. Ondertussen bleef ik constant alle sites van het nieuws checken om op de hoogte te blijven. Zondag was er beterschap in zicht dus vertrok ik met mijn stomme kop al naar de luchthaven, Steven zei immers dat ik een plaats had op de vlucht die die avond vertrok. Veel geld had ik niet meer dus een taxi kon ik niet meer betalen, dan maar met al mijn bagage op een moto-taxi'tje. Het zicht moet hilarisch geweest zijn! Eenmaal aangekomen op de luchthaven was er niemand van Brussels Airlines, het werd me al snel duidelijk dat er ook zondag helemaal geen vliegtuig richting België ging vertrekken. Daar stond ik dan op de luchthaven, gepakt en gezakt zonder geld om terug richting thuis te vertrekken. Ondertussen had ik daar een praatje gemaakt met één van de werknemers ginds die al kwaad was omdat ik naar Senegal trek vermits 'de mensen ginds niet te vertrouwen zijn'. Daarbovenop heeft die me ook nog maar eens een huwelijksaanzoek gedaan, kwestie dat er zeker en vast geen senegalees met me ging lopen. Ik heb daar maar vriendelijk op gelachen. Na twee uur ginds wachten werd het tijd om terug richting thuis te vertrekken want op de luchthaven mocht ik niet blijven, maar inderdaad zonder geld was dat een probleem. Gelukkig dat er plots een Belgische familie aankwam om net als mij te checken of het vliegtuig die avond ging vertrekken. En deze mensen boden me vervolgens een lift richting thuis aan. Back home!

Donderdag was ik het beu geworden, al die onzekerheid al dat wachten. Hup, ik trok naar brussels airlines (again) om een plaatsje op de vlucht van dinsdag te reserveren. Ondertussen zouden er dan toch al twee vluchten vanuit Kigali vertrokken zijn dus hey, dinsdag zou er dan toch wel plaats op moeten zijn. Maar neen hoor, zelfs dinsdags zat alles vol; dan maar de donderdag erop terugkeren. Ik mocht dus al beginnen met mijn visum-aanvraag-verlenging. Maar bij het checken van mn mail botste ik op eenac wel zéér interessant berichtje. Blijkbaar waren er veel no-comes en dubbele boekingen waardoor ik wel eens een kansje had om zelfs de volgende dag al terug in belgie te staan. Ik pakte mijn spullen dan nog maar eens in, derde keer, goede keer? Maar ik geloofde er eerlijk gezegd niet in!

Eenmaal aangekomen aan de luchthaven was ik blijkbaar niet de enige met deze gedachte, elke gestrande reiziger wou wel vertrekken. Op de luchthaven hadden ze twee of drie lijsten (er waren dus duidelijk ook wat administratieve problemen) en ik stond op geen enkel van deze lijsten, mijn kansen om te vertrekken lagen dus onder nul. Eenmaal de eerste lading mensen op het vliegtuig zat waren er nog 20 lege plaatsen, maar vermits ik zelfs niet op lijst nr 2 of 3 stond heb ik maar een extra efforeke gedaan om me toch op de vlucht te krijgen! Doordat ik vreemde beten op mijn voet had die ongelofelijk jeukten droeg ik een windel en laat dat nu net mijn redding geweest zijn. Ik ben daar beginnen te manken als een zot en medelijden van iedereen proberen te verkrijgen. And you know what? Het is gelukt! Één van die veiligheidsmannetjes had blijkbaar zoveel medelijden met me dat ik er toch op mocht. Toen ik mijn ticket aan de volgende stop moest tonen begon ik wéér half te panikeren en te zeggen dat ze me er toch door gelaten hadden! Dan was het nog wachten op mijn boarding pass, paniek paniek! Uiteindelijk die toch ook gekregen! Ik zat op de vlucht, naar Entebbe weliswaar want daar is de tussenstop. Toen bleek dat de stoel die ik ingepalmd had op iemand anders zijn naam stond en ik nog moest zoeken naar een ander plaatsje! Uiteindelijk helemaal achteraan nog eentje gevonden, al hopend dat het vliegtuig nu snel ging vertrekken richting Brussel. Maar dat was buiten de brandstof gerekend want ook daar was een probleem mee en we moesten nog een uurtje wachten. Eenmaal ook dat uurtje voorbij was konden we eindelijk richting brussel vertrekken en drie uur later dan verwacht zijn we veilig en wel aangekomen. De vlucht op zich was goed, lekker eten, goed gezelschap en 'n beetje turbulentie. Ok, eigenlijk wel veel turbulentie tot de piloot zei dat we in een turbulentie-gebied gingen komen, want toen verliep het plots beter. Al kan dat ook aan mij liggen want toen ben ik in slaap gevallen.

Ondertussen is alles weer zn gewone gangetje (aan het worden). Ik had er binnen de eerste 12 uur op belgische bodem al twee vergaderingen op zitten, heb al in al mijn enthousiasme een glas op de grond gesmeten, ben al over een muur geklommen doordat ik anders niet thuis geraakte & ik nu pijntjes op mn hand heb en al bijna twee keer van de trap gevallen. Ik heb nu ook mijn 'klopke' gekregen en ben na 11 uur slaap nog steeds moe...en voor de rest, sorry aan de sms'ers maar ik lees de sms'jes wel, en antwoorden zal ook gebeuren, gewoon niet zo snel, want héy zo snel gaat dat polé polé-gevoel ook niet verdwijnen!

Bon, eindigen zal ik toch maar doen met een bedankingswoordje. Een bedankje niet alleen voor de mensen die me in het Zuiden goed opgevangen hebben maar ook voor die vanuit het Noorden die me mailtjes stuurden, reacties op mn blog schreven, waar ik hier en daar eens een gefrustreerd mailtje ene kon sturen of die me geholpen hebben met de terugkeer richting belgië. Een dikke 'murakoze' aan jullie allemaal!

Mijn stage heeft dus zeker en vast een afsluiter van formaat gekregen, kwestie van het avontuur-gehalte hoog te houden ;-). Oh, en ik ga één deze ook zeker en vast eens proberen om mn foto's te posten!

N.