31.01.2010
Nog geen week was ik hier en er was al een aardbeving. Een lichte weliswaar, van donderdagnacht op vrijdagnacht. Mijn eerste reactie was dan ook “oei, een aardbeving”, draaide me om en sliep zonder problemen verder. Blijkbaar gebeurt dat hier wel vaker, aardbevingen. Vrijdag ben ik samen met Cathy en Gerrit naar de laatste dag van de vorming van de secretaressen geweest. Toen we de zaal binnen kwamen begonnen de secretaressen spontaan te applaudisseren en te zingen, zeer fijn! Nadien deden onder andere Cathy, Gerrit en de hoofdinspecteur een speech. Cathy en Gerrit kon ik nog zonder problemen verstaan; ze spraken nl in het Engels of Frans. Maar eenmaal de hoofdinspecteur begon moest ik beroep doen op de secretaresse die naast me zat en alles vertaalde vanuit het Kinyarwanda naar het Frans of het Engels. Zeer leuk dat ze dat spontaan begon te doen. Na verschillende applauzen en zeer leuk gezang zijn we iets gaan eten en terug richting Kigali vertrokken. Nog stees verbaas ik me telkens weer over de mooie uitzichten! Het is echt...wauw!
Zaterdag besloot ik om er op uit te trekken. Ik ben gewoon beginnen wandelen in de hoop zonder problemen terug thuis te geraken, en fier dat ik wel niet ben op mijn oriëntatievermogen. Ik ben beginnen te wandelen, kwam in Kigali uit, besloot een paar keer links en rechts af te slaan en kwam uiteindelijk terug in Kiyovu en dus bekend terrein uit. Nooit gedacht dat ik het zonder enige misstap ging vinden. Onderweg heb ik de meest interessante taferelen gezien. Zo mochten er geen auto’s rijden tot 11 uur en moesten de mensen op straat komen om daar te werken aan de straat bvb. Ze waren gisteren onder andere kleine lichtreflectoren op de straat aan het bevestigen! Ik heb ook een enorm sprinkhaan gezien die wegsprong/vloog toen ik langskwam, eenmaal ie een meter verder “veilig” aankwam in het gras kwamen er meteen twee salamanders (?) afgekropen om het beest te verorberen. Uiteindelijk heeft het beestje zich nog kunnen redden uit de greep van deze twee hongerige monsters en is het weggesprongen naar een andere, veiligere plek. Naar mijn weten leeft het beestje nu nog steeds. Ik kwam onderweg ook een paar kindjes tegen; het gesprek ging weer zoals gewoon: “bonjour”-“bonjour”-“cva?”-“oui, donnez-moi d’argent”maar deze muzungu is niet pro geld geven. Gelukkig was ik al op dergelijke vragen voorbereid en had ik in mijn tas een paar balonnen (uiteraard van de KHL) gestoken. De ogen van de kindjes begonnen te glimmen en ze straalden van geluk. (Nadien begonnen ze wel de balonnen op te blazen nadien terug leeg te laten zodanig dat een verschrikkelijk irritant lawaai maakt en iedereen die binnen een straal van 50 meter stond verward omkeek...woeps)
Wat ik nog gedaan heb? Ik ben samen met Gerrit en Chris naar een grote supermarkt gereden waar ze ook koelkasten enz verkochten. De prijs van de koelkasten, muziekinstallaties en dergelijke ligt hier veel hoger dan in Belgie. Gelukkig werkt mijn koelkast zeer goed en heb ik dus niet meteen de behoefte er eentje te kopen.
Nadien ben ik ook nog gaan zwemmen, indeed, Nelke is gaan zwemmen! En het deed deugd, naar Rwandese normen zwem ik zelfs snel. In het midden van mijn “zwemuurtje” hield opeens 1 van de mede-zwemmers me tegen. “Miss miss, you are swimming too much, you’ve got to take a break. You’re like a fish”. Enorm grappig! Heb dan maar braaf een break genomen door met die man te praten, drie maanden Rwanda? Neen, volgens hem moest ik een jaar blijven, en als dat niet zou gaan minstens een half jaar! Alleszins deed het zwemmen deugd, het is hier de voorbije week dan ook warmer dan normaal!
Zondag ben ik met 1 van de mede-guesthousers gaan wandelen –muzungu muzungu- de kindjes zeggen het toch zo graag. Maar ze zijn zo ongelofelijk schattig!
Voor de rest zien mijn plannen er niet spectaculair uit; ik ga zo dadelijk nog eens zwemmen en vanavond een filmpje bekijken! Godzijdank mocht ik van Gerrit enkele DVD’s lenen! Wat de komende week brengt weet ik nog niet, daarvoor zal ik sebiet eens polsen bij Cathy.
Mijn eerste foto’s staan ook online, het is niet veel (heb nog niet echt te tijd gehad om er veel te trekken), maar het is iets! Er zitten foto’s bij van mijn living, mijn terras (mijn geweldig paradijselijk terras), mijn straat en het uitzicht op Kigali vanaf mijn straat. Zoals je ziet, veel heuvels, on dit que Rwanda est le pays des milles colins, je vous assure, c’est la vérité!
Wat ik ook nog even wil vermelden is dat ik hier zot wordt van 1 vogel, geen flauw idee wat zijn naam is…maar zo irritant. Constant zit dat diertje lawaai te maken, je kan het vergelijken met een dolgeslagen koekoeksklok dat vooral ’s nachts de tijd van zijn leven heeft (al begint die nu weer...grmbl!)...op dat ene vogeltje na, verloopt alles hier prima!
still alive!
Ondertussen zijn we al weer enkele dagen verder, mijn blog is dus een update waardig !
Maandag ben ik eerst naar de winkel gegaan. En omdat Cathy me pas tegen 10 uur kwam halen ben ik vervolgens de buurt een beetje gaan verkennen. Tijdens mijn wandeling heb ik vervolgens mango’s gekocht en ben ik een lokale student toerisme tegengekomen, kwestie van meteen ook lokale contacten te leggen. Doordat ik die student tijdens de wandeling gewoon volgde vond ik de weg amper terug, maar pas de panique ben er zonder slag of stoot geraakt (dat was dinsdag net iets anders maar bon...). Tegen 10 uur ben ik samen met Cathy de scholen gaan bezoeken waarin er vormingen worden gegeven. Dus op dag 1 was er meteen al sprake van veldwerk, zalig toch! Al was deze eerste dag wel ongelofelijk vermoeiend, hierdoor moest ik tijdens de laatste van de 200 kms vechten om wakker te blijven, helaas tevergeefs. In plaats van te genieten van het mooie landschap lag nelke al te slapen, achja...(Cathy, dat wijst enkel op een blindelings vertrouwen hoor!!!)
Dinsdag, ben ik naar het bureau gegaan. Jaja, ik ben 1 van de mensen die mag plaatsnemen achter een bureau in het ministerie van onderwijs. In de voormiddag heb ik van Cathy de opdracht gekregen om mijn verwachtingen voor mijn stageperiode uit te schrijven . Braaf als ik ben, ben ik er aan begonnen, maar dat was zo ongelofelijk moeilijk. Ik kende het project nog niet voldoende om iets zinnigs op te schrijven, maar verlossing was nabij, dankzij het lezen van het meerjarenplan (waar ik toch nog steeds mee bezig ben) begin ik een beter beeld te krijgen van het project!
Woensdag heb ik nog verder gewerkt aan die bovenstaande verwachtingen, 2 A4’tjes zoals het hoort. Vermits alles hier in het engels of frans gaat heb ik met mijn zotte kop besloten om het ook maar in het frans te schrijven. Na veel bloed, zweet, tranen en voornamelijk een online woordenboek is het me uiteindelijk toch gelukt. In de namiddag kreeg ik de opgave om de bib in ons katoor te inventarisseren. Diegene die me kennen weten dat ik al sinds maandag te trappelen stond om zo’n werkje te doen. Al heb ik er voldoende werk aan gehad, want nadien besloot ik ook nog maar eens om ze alfabetisch in de kast te zetten. Dit heeft me dus bezig gehouden tot vandaag, want neen hoor, in die bib staan geen 30 of 40 boeken, wel een 280tal. Achja, zolang ik me maar amuzeer.
Tot zover de uitleg over mijn werk. Maar wat vind ik nu voorlopig van mijn stage, van Rwanda,...wat zijn mijn eerste bedenkingen en overleef ik het wel? Wel, i’m still alive and kicking. Ik vind het hier geweldig. Ik weet dat het in belgie onder de nul is, en ik het wil het er niet inwrijven, maar ik kan het niet laten. Het is hier zalig warm. Niet te warm, maar ook niet te koud, net perfect!
Voor de rest is het ritme van de dag hier anders, we beginnen vroeger maar eindigen ook vroeger, pas de problème, al moet ik er toch nog wel aan aanpassen. Ik veel meestal pas laat in slaap, maar de vogeltjes maken me wakker, wat altijd aangenamer is dan een wekker! Ik heb trouwens een 2persoonsbed wat zeer handig is want dat muggennet neemt al de helft van mijn bed in beslag.
Alles gebeurt hier dus in het Frans of het Engels, neen, het frans EN het engels, met daar een scheutje Kinyarwanda bovenop en af en toe nog een klets Nederlands ook. Wohow, vermoeiend! Maar het lukt voorlopig nog...
Meestal rij ik met Cathy mee, als dat niet ga dan neem ik de “taxi moto” jaja, je hoort het goed, nelke maakt in rwanda ook al de straten onveilig. Ik zie bepaalde mensen nu al spontaan bedenkelijk maar toch licht lachend kijken, deze mensen kan ik alleszins gerust stellen, ik rij niet zelf met dat brommertje. Neen, ik zit achterof, zo gaat dat hier dus, ipv de taxi te nemen, zitten we achterop de brommer. Mèt veiligheidshelm, die soms twee koeien te groot is...maar still allive (voorlopig).
Wat Nelke constant vergeet:
° zich insmeren met zonnecrème (maar dat plakt alleen maar dus...)
°dat ze geen water van de kraan mag drinken (maar heb er na enkele liters voorlopig nog geen last van gehad...)
°dat ze zich moet insmeren tegen de beestjes ’s avonds (maar die vele beestenbeten zullen op een dag ook wel verdwijnen...)
Wat Nelke nog maar Ă©Ă©n keer vergeten is; de plaats waar ze woonde waardoor ze achterop het brommertje heel Kiyovu heeft afgereden...het hele verhaal is zelfs nog gĂŞnanter en typisch ik J
Goh, zoals je ziet gaat alles hier zeer goed. Ik werk echt met heel fijne mensen samen (jaja, die Cathy valt toch wel een beetje zéér goed mee!), het weer is ideaal voor mij, iedereen is vriendelijk en ik heb voldoende werk om te doen. Uitdagingen à volonté...
Oh, wat ik nog wou vermelden, er is confituur van de carrefour...geef toe, dit is vermeldenswaardig. Al heb ik gekozen voor de goedkopere variant uit blik (ja je leest het goed, confituur uit blik).
Zonnige groetjes,
Nelke
de eerste indrukken
nog 1 maand
Een maand, 31 dagen...en dan ben ik weg. Plots begint alles snel te gaan. De laatste lessen zijn ondertussen voorbij, er rest mij nog maar Ă©Ă©n vergadering voor mijn vertrek, er is al afscheid genomen van verschillende mensen en er gaan er nog meer volgen.
Ik vrees dat er nog drukke en spannende weken voor de deur staan. Examens/blok, op zich spanning genoeg, maar beseffende dat ik 5 dagen voor mijn vertrek nog een mondeling examen wiskunde moet afleggen maakt me zot. Gelukkig doet zot zijn geen zeer.
Mijn vliegtuigtickets zijn ondertussen geboekt. Mijn eerste dosis lariam komt er op 31 december aan en mijn visum is ook zo goed als in orde. Check, ready to go!
Bon, hopelijk kan ik me ondanks het avontuur dat op de loer ligt me volledige focussen op de examens en kan ik vervolgens alles nog op tijd in mijn rugzak stoppen om te vertrekken richting Rwanda.
Veel spectaculaire verhalen heb ik nu nog niet, al vind ik het momenteel allemaal al wel heel spannend! Hetgeen een jaar geleden begon met een infoavond en een verre, niet te bereiken, droom is nu werkelijkheid geworden...