Back home!

Hoe de voorbije weken in Rwanda waren? Hectisch, al is dat misschien een understatement...

Mijn laatste werkweek verliep zeer vlotjes, voornamelijk doordat ik die week een weekje vakantie genomen had. Het was wel een beetje raar om helemaal alleen in zo'n groot huis te verblijven...laat me duidelijk zijn raar is geen synoniem voor onaangenaam of dergelijke! Gerrit was zaterdag vertrokken en zondagavond was 't al vollen bak paniek. Ik zat net te eten, had alle deuren al op slot gedaan, en opeens hoor ik daar iets vallen. Maar niet zomaar iets kleins vallen, het was echt een luide 'boem', het trilde zelfs een beetje! Ik zat al onder tafel doordat ik ervan overtuigd was dat het een granaat was. Bon, na twee minuten had ik door dat het geen zin had om onder tafel te blijven en deed ik toch zeer voorzichtjes de buitendeur los, maarja rond 19h is het ginds al donker en zelfs met mijn zaklampje was er niet meteen iets te zien (nu niet dat ik er echt zoveel moeite voor gedaan heb; mijn eten werd koud!). De volgende ochtend werd het wel duidelijk wat mij zoveel schrik aangejaagd heeft; er was een zware, grote, dikke tak van de boom gevallen (of beter afgescheurd ofzo)...

De dagen erop verlieten één voor één de noord-coöperanten van VVOB Rwanda en uiteindelijk zou ik datzelfde zaterdags ook doen, of dat was het plan toch. Eenmaal donderdag begon ik paniekerige mailtjes en msn-berichten te krijgen over 1 of andere aswolk die het luchtverkeer verstoorde. Bon, dat was donderdag; ik ging zaterdag vertrekken...we bleven polé polé. Hmmm, vrijdag, verlenging van het vliegverbod, het polé polé - gevoel begon te verdwijnen. Zaterdag toch maar vol goede moed begonnen aan het inpakken van de bagage, nuja nadat ik een deel had ingepakt besefte ik dat het verloren moeite was en ik beter kon ophouden. Ondertussen bleef ik constant alle sites van het nieuws checken om op de hoogte te blijven. Zondag was er beterschap in zicht dus vertrok ik met mijn stomme kop al naar de luchthaven, Steven zei immers dat ik een plaats had op de vlucht die die avond vertrok. Veel geld had ik niet meer dus een taxi kon ik niet meer betalen, dan maar met al mijn bagage op een moto-taxi'tje. Het zicht moet hilarisch geweest zijn! Eenmaal aangekomen op de luchthaven was er niemand van Brussels Airlines, het werd me al snel duidelijk dat er ook zondag helemaal geen vliegtuig richting België ging vertrekken. Daar stond ik dan op de luchthaven, gepakt en gezakt zonder geld om terug richting thuis te vertrekken. Ondertussen had ik daar een praatje gemaakt met één van de werknemers ginds die al kwaad was omdat ik naar Senegal trek vermits 'de mensen ginds niet te vertrouwen zijn'. Daarbovenop heeft die me ook nog maar eens een huwelijksaanzoek gedaan, kwestie dat er zeker en vast geen senegalees met me ging lopen. Ik heb daar maar vriendelijk op gelachen. Na twee uur ginds wachten werd het tijd om terug richting thuis te vertrekken want op de luchthaven mocht ik niet blijven, maar inderdaad zonder geld was dat een probleem. Gelukkig dat er plots een Belgische familie aankwam om net als mij te checken of het vliegtuig die avond ging vertrekken. En deze mensen boden me vervolgens een lift richting thuis aan. Back home!

Donderdag was ik het beu geworden, al die onzekerheid al dat wachten. Hup, ik trok naar brussels airlines (again) om een plaatsje op de vlucht van dinsdag te reserveren. Ondertussen zouden er dan toch al twee vluchten vanuit Kigali vertrokken zijn dus hey, dinsdag zou er dan toch wel plaats op moeten zijn. Maar neen hoor, zelfs dinsdags zat alles vol; dan maar de donderdag erop terugkeren. Ik mocht dus al beginnen met mijn visum-aanvraag-verlenging. Maar bij het checken van mn mail botste ik op eenac wel zéér interessant berichtje. Blijkbaar waren er veel no-comes en dubbele boekingen waardoor ik wel eens een kansje had om zelfs de volgende dag al terug in belgie te staan. Ik pakte mijn spullen dan nog maar eens in, derde keer, goede keer? Maar ik geloofde er eerlijk gezegd niet in!

Eenmaal aangekomen aan de luchthaven was ik blijkbaar niet de enige met deze gedachte, elke gestrande reiziger wou wel vertrekken. Op de luchthaven hadden ze twee of drie lijsten (er waren dus duidelijk ook wat administratieve problemen) en ik stond op geen enkel van deze lijsten, mijn kansen om te vertrekken lagen dus onder nul. Eenmaal de eerste lading mensen op het vliegtuig zat waren er nog 20 lege plaatsen, maar vermits ik zelfs niet op lijst nr 2 of 3 stond heb ik maar een extra efforeke gedaan om me toch op de vlucht te krijgen! Doordat ik vreemde beten op mijn voet had die ongelofelijk jeukten droeg ik een windel en laat dat nu net mijn redding geweest zijn. Ik ben daar beginnen te manken als een zot en medelijden van iedereen proberen te verkrijgen. And you know what? Het is gelukt! Één van die veiligheidsmannetjes had blijkbaar zoveel medelijden met me dat ik er toch op mocht. Toen ik mijn ticket aan de volgende stop moest tonen begon ik wéér half te panikeren en te zeggen dat ze me er toch door gelaten hadden! Dan was het nog wachten op mijn boarding pass, paniek paniek! Uiteindelijk die toch ook gekregen! Ik zat op de vlucht, naar Entebbe weliswaar want daar is de tussenstop. Toen bleek dat de stoel die ik ingepalmd had op iemand anders zijn naam stond en ik nog moest zoeken naar een ander plaatsje! Uiteindelijk helemaal achteraan nog eentje gevonden, al hopend dat het vliegtuig nu snel ging vertrekken richting Brussel. Maar dat was buiten de brandstof gerekend want ook daar was een probleem mee en we moesten nog een uurtje wachten. Eenmaal ook dat uurtje voorbij was konden we eindelijk richting brussel vertrekken en drie uur later dan verwacht zijn we veilig en wel aangekomen. De vlucht op zich was goed, lekker eten, goed gezelschap en 'n beetje turbulentie. Ok, eigenlijk wel veel turbulentie tot de piloot zei dat we in een turbulentie-gebied gingen komen, want toen verliep het plots beter. Al kan dat ook aan mij liggen want toen ben ik in slaap gevallen.

Ondertussen is alles weer zn gewone gangetje (aan het worden). Ik had er binnen de eerste 12 uur op belgische bodem al twee vergaderingen op zitten, heb al in al mijn enthousiasme een glas op de grond gesmeten, ben al over een muur geklommen doordat ik anders niet thuis geraakte & ik nu pijntjes op mn hand heb en al bijna twee keer van de trap gevallen. Ik heb nu ook mijn 'klopke' gekregen en ben na 11 uur slaap nog steeds moe...en voor de rest, sorry aan de sms'ers maar ik lees de sms'jes wel, en antwoorden zal ook gebeuren, gewoon niet zo snel, want héy zo snel gaat dat polé polé-gevoel ook niet verdwijnen!

Bon, eindigen zal ik toch maar doen met een bedankingswoordje. Een bedankje niet alleen voor de mensen die me in het Zuiden goed opgevangen hebben maar ook voor die vanuit het Noorden die me mailtjes stuurden, reacties op mn blog schreven, waar ik hier en daar eens een gefrustreerd mailtje ene kon sturen of die me geholpen hebben met de terugkeer richting belgië. Een dikke 'murakoze' aan jullie allemaal!

Mijn stage heeft dus zeker en vast een afsluiter van formaat gekregen, kwestie van het avontuur-gehalte hoog te houden ;-). Oh, en ik ga één deze ook zeker en vast eens proberen om mn foto's te posten!

N.

De laatste werkweek

Het leek wel gisteren toen ik vol enthousiasme schreef over mijn eerste werkweek en over de vele indrukken die ik toen heb opgedaan. Nu, enkele weken later, kan ik met datzelfde enthousiasme al over mijn laatste werkweek vertellen. Want ook deze week was er weer eentje om “u” tegen te zeggen.

De voorbije week heb ik voornamelijk op het ministerie gewerkt, waar ik van veel lachbuien en zotte momenten heb kunnen genieten! Gaande van “007-toestanden” tot een fotoshoot en middagdutjes! Om de laatste werkweek in schoonheid te eindigen had ik vrijdag voor koekjes gezorgd en zijn we erna met heel het team gaan eten! Een betere afsluiter van de had ik me niet kunnen inbeelden.

Voorbije woensdag was het ook zestien jaar geleden dat de genocide begon, waardoor ik een dagje verlof had, en ik eindelijk mijn stagemap eens in orde kon brengen J. Ik weet niet of het komt door die herdenkingsweek van de genocide of niet, maar er vliegen hier de laatste tijd weer meer en meer helikopters rond, en de militairen zijn ook talrijker aanwezig op straat. Dit is alleszins een element vanuit Rwanda dat ik niet meteen ga missen als ik terug ben in België. Voor de rest dragen de werknemers in de Naccomat (dé winkel in kigali) een t-shirt met slogan “genocide, never again” (ofzo, ik ben het juiste zinnetje al vergeten).

Trouwens, toen ik op weg was naar de Naccomat heb ik gisteren mijn eerste Twa gezien. De Twa zijn een kleine bevolkingsgroep van rwanda, zoals de hutu’s en de tutsi’s, ze maken ongeveer 1% van de bevolking uit. Ze leven meer weggedoken en vormen ook vaker het mikpunt van spot voor de hutu’s en de tutsi’s. Jammer eigenlijk, want dit is tenminste een volk dat nog een cultuur heeft. Maar alleszins, ik heb er eentje gezien! En ja, ik ben er trots op! Het was een meer dan vruchtbare tocht richting winkel & terug want ik heb toen ook de president gezien. Je merkt heel goed dat die langskomt doordat voor zijn wagen er 25 (dit is geheel terzijde licht overdreven) wagens rijden die aankondigen dat de president eraan komt. Ik had me dan maar zeer strategisch bij een scherpe bocht geplaatst zodanig ik een beter zicht op het gebeuren kon hebben (bij een bocht rijden de meeste auto’s immers trager). En ja, i saw him! Waar winkelen al niet goed voor is.

Ondertussen kan ik ook aankondigen dat er een nieuwe vlooienplaag is aangebroken. Gerrit is er abrupt door naar belgië vertrokken (al kan dat ook komen doordat hij volgende week ginds een seminarie heeft en eerst nog een weekje terecht wou uitrusten). Dus, lucky me, nu heb ik al de vlooien voor me alleen! Op het werk vroegen ze zich af of ze me in begië nog wel gingen herkennen door al die beten en bijgevolg ook littekens die ik hier gekregen heb begonnen ze er al voor te vrezen! Trouwens, die vijf dagen dat ik bij Gerrit ging logeren door de overboeking in het guesthouse zijn ondertussen anderhalve maand logement geworden. Wat ik me niet beklaag, ik heb er veel gezellige avonden door achter de rug! En ook deze week verblijf ik nog in zijn huis, housesitting eh ;-)

Uiteraard heb ik ook deze week weer een stommiteit achter de rug, toen ik de auto instapte heb ik mijn hoofd geweldig hard tegen de auto gestoot (of hoe je dat ook zegt, ik denk dat iedereen het zich wel kan inbeelden). Voor de rest heb ik me kalm gehouden de voorbije dagen.

Dus na 11 (?) weken rwanda ben ik nog steeds alive and kicking! Zoals het hoort! Wat de volgende week op het programma staat? Voornamelijk afscheid nemen van iedereen, verslagen schrijven, nog ’n beetje rondkuieren in kigali,... en of course genieten! Want wat zal ik het hier missen! En was zal het weer aanpassen worden aan het belgisch leventje, terug in de winkel staan waar er 15 soorten confituur zijn en 20 soorten corneflakes, terug de bus nemen of fietsen, terug euro’s gebruiken, .... en voornamelijk terug op tijd moeten zijn. Maar bon, dat is nu gelukkig nog niet aan de orde J

Ik ga hier eens verder genieten van de kwetterende vogels en de stralende zon!

Groets!

Eindelijk weekend :-)

Nog nooit was ik zo blij dat het weekend was, niet dat het geen fijne week was! Verre van zelfs, ik heb één van de leukste weken uit mijn rwanda-periode achter de rug. Maar al die nieuwe indrukken in combinatie van vroeg opstaan en laat gaan slapen eisten hun tol. Toen ik me vrijdag om half zeven uit mijn bed sleurde begreep ik niet hoe ik dat enkele jaren terug week in week uit deed. Maar bon, het was moetens; om half acht beginnen de scholen hier immers al! Inderdaad u leest het goed, half acht! En ik (en vele anderen) enkele maanden terug maar klagen omdat we om kwart na acht al in de les moesten zitten. Maar bon, ik heb het weekend heelhuids bereikt en een enorm boeiende week achter de rug.

Van maandag tot en met woensdag ben ik gaan observeren in de lagere school hier in Kigali. De talenkennis van die kinderen is ongelofelijk, in het vierde leerjaar spreken die al Kinyarwanda, Engels en Frans. Ze hebben hier geen gewoon klassiek schoolbord zoals wij dat kennen maar ze hebben wel “een strook schoolbord” aan twee kanten van de klas aangebracht met zo’ n schoolbordverf. In het zesde jaar hadden ze twee leerkrachten, eentje voor de algemene vakken en eentje voor engels. De leerkracht Engels gaf aan de ene kant van de klas les en de andere leerkracht aan de andere kant. Telkens als ze van leerkracht veranderen moesten ze zich dus ook omdraaien naar de andere kant van de klas. Best goed gevonden, zo kan je als leerkracht je leerinhouden gewoon op het bord laten staan tot je ze echt niet meer nodig hebt. In het vierde jaar was de situatie jammer genoeg net iets anders. Ze hadden daar 4 of 5 leerkrachten en dus gebruikten die dat bord door elkaar. Daar stond een stukje wiskunde, daarnaast een stukje Engels, dan een een stukje Kinyarwanda om te eindigen met terug een stukje wiskunde. Het zal alleszins niet de conentratie van de leerlingen verbeteren. Maar ach, bordgebruik is ook niet mijn sterkste kant. Nu, dat bord is hier wel (nog) veel belangrijker dan bij ons. Onze leerlingen hebben immers werkboeken en handboeken, hier niet. Hier hebben ze schriftjes waarin ze alles moeten noteren. De leerkracht schrijft de informatie op het bord en die moeten de leerlingen vervolgens overpennen, ten slotte moet de leerkracht nog eens nakijken of hetgeen de leerlingen overgeschreven hebben wel correct is. Geen eenvoudige opgave wanneer je ongeveer 35 leerlingen hebt. Al valt dat blijkbaar nog mee, er zijn schooltjes waar ze klassen met 60 à 70 leerlingen hebben. De gedachte alleen zorgt voor een “kippenvelmoment”. En dat heb ik enkele dagen terug nog eens gehad, jammer genoeg. Toen ik in het vierde leerjaar aan het observeren was sloeg de leerkracht opeens zijn leerling. Ik was zo ongelofelijk verbaasd! Zoiets doe je toch niet, je leerlingen slaan. Dat hoort toch niet thuis in het onderwijs. Blijkbaar was dat hier wel de gewoonte want de klasgenootjes waren, in tegenstelling tot mij, helemaal niet verbaasd of geschrokken.

Donderdag en vrijdag ben ik aan het participatiegedeelte van de “stage” begonnen. Ik heb géén lessen gegeven maar heb wel toezicht gehouden tijdens de examens. Zo vermoeiend dat dat was! Op een gegeven moment stond ik daar alleen voor een groep van 62 leerlingen tussen de 15 en de 20 jaar. Toen heb ik toch wel even serieus geslikt. Gelukkig waren het redelijk brave leerlingen en heb ik enkel een paar opmerkingen moeten maken. Het was best vreemd, een dikke twee maand terug zat ik zelf nog examen te maken en nu stond ik daar vooraan met die examens in mijn handen. In tegenstelling tot bij ons had hier niemand een flesje water (of in mijn geval, een flesje koffie), boterhammen, koekjes, 12 balpennen, 3 fluostiften, 2 rekenmachines en een pak papieren zakdoeken mee. Neen, hetgeen hier hoogstens op de bank lag was een balpen, een rekenmachine en een latje. Met nadruk op hoogstens want meestal was het gewoon een balpen. Tijdens de examens mochten de leerlingen ook enkel hun schooluniform dragen, dus geen extra pull ofzo. Ik vond dat wel erg want ik zat daar vooraan al te bibberen van de kou, mèt pull aan, hoe koud moesten die leerlingen het dan wel niet hebben. Over koude gesproken, het is hier de afgelopen dagen al frisjes geweest hoor! Nog een geluk dat ik die warme DSR-pull meegenomen heb (met nadruk op dsr J ...).

Het was eigenlijk wel een énorm fijne week, zo met die leerkrachten en die leerlingen. De directeur vroeg me zelfs of ik volgende week niet wou meehelpen, jaja, zulke feedback maakt het leven interessant eh! Maar de leukste en de liefste en de fijnste en de schattigste wezentjes van de voorbije week waren toch wel de kleutertjes. Deze hebben mijn hart veroverd! Door gewoon hun kleine spontaniteit zelve te zijn. Telkens ik voorbij hun klasjes riep zwaaiden ze, of kwamen ze me een knuffel geven of een “high-five”.

De electriciteit valt hier ook altijd maar meer en meer weg, of alleszins toch meer dan toen ik hier pas zat. Zeer handig met een laptop waarvan de batterij amper werkt en dus bij het minste gebrek aan electriciteit uitvalt. Maar zulke zaken houden het leven spannend. Wanneer ik dan een artikel lees in de standaard over 1 of andere stad of dorp of...(heb het niet fatsoenlijk gelezen) dat een uur lang zonder stroom zat; goh dan begin je je wel af te vragen of de komkommerperiode nu al aangebroken is. Want waar er in België een artikel over geschreven wordt maakt hier deel uit van het dagelijkse leven. En een tijdje zonder electiciteit, dat valt toch goed te overleven.

De armoede wordt hier altijd maar duidelijker en duidelijker. Toen ik vorige week naar de winkel ging werd ik opeens aangeklampt (dit laatste mag u letterlijk nemen) door een groepje bedelende volwassenen. Van kinderen was ik dat gewoon, maar van volwassen mensen is het toch altijd verschieten. Zeker omdat bedelen hier verboden is! Toen ik heel subtiel aan het weglopen was van hen begonnen ze nog allemaal dingen naar me te roepen, brrr. En toen ik net terug naar de winkel liep was er oude man die me tegenhield en tegen me begon te spreken in een taaltje tussen het Frans en Kinyarwanda. Mijn wachter kwamen me al bijna redden, maar stoer als ik ben had ik hen niet nodig om te ontsnappen. Het leven wordt hier duidelijk spannender met den dag!

Wat volgende week brengt? Geen flauw idee...kwestie van het rwanda-avontuur rustig zijn verdere gang te laten gaan.

Groetjes

Nelke

'n beetje polé polé eh!

En we zijn weer een week verder! Onvoorstelbaar hoe snel het wel niet gaat. Zoals in mijn vorig blogberichtje stond ben ik vorige week mee met Claudine naar de kerk gegaan. Kippenvel dat ik daar gekregen heb, ongelofelijk! Ik kwam daar binnen in die kerk, stond daar minstens 300 man. Er was zelfs een groot scherm zodanig iedereen de viering goed kon volgen. Naast dat scherm konden we dan de drums en de electrische gitaars terugvinden. Sommige mensen stonden al bijna wenend mee te zingen, puur voor het geloof. Meezingen kon ik niet, ik wist de tekst immers niet, maar meedansen ging zonder problemen! Plots begreep ik waarom de mensen hier zo graag naar de kerk gaan, dat is gewoon een avondje (of beter gezegd een ochtendje) uitgaan! Tijdens dat gezang en gedans werd ik soms wel eens opgeschrikt door een kreet à la tarzan, blijkbaar is dit ook een manier om je geloof te verkondigen. Na een dik anderhalf uur van gezang met af en toe een woordje uitleg tussen kwam de priester (met tolk) op het podium en begon deze zijn preek. Deze was de expressie zelve, en neen, aflezen van een blaadje deed die niet. Het hele verhaal (over Mozes trouwens) zat in zijn hoofd. ’t Was echt de moeite om te volgen en zeer mooi om te zien hoe de mesen hier nog geloofden. Al waren er sommige stukken uit de preek die me net iets minder aanstonden, zoals dat het geloof dat zij verkondigen het enige echt is, dat geloven de enige manier is om een goed leve te leiden en hier en daar nog een paar onaangename uitspraken! Toen ik de kerk uitliep zag ik plots dat ik daar als enige Muzungu was, al was dit de eerste keer dat ik me niet bekeken voelde! Zeer fijn dus! Maar dat gezegd zijnde, toen ik naar buiten liep kwam er opeens een jongetje van 4 à 6 jaar op me af en die begon heel de tijd op mijn armen te wrijven. Neen, het Muzungu-kleurtje krijg je er niet zomaar af!

Ik ging normaal gezien ook tot en met woensdag bij Gerrit logeren, maar blijkbaar moet ik hier toch iets langer blijven vermits er nog steeds geen kamer vrij is in het guesthouse! Wat niet erg is want ik heb er daardoor al een paar très aangename conversaties (op msn weliswaar) opzitten ;-) Het nadeel is wel dat ik geen lariam meegenomen had en ik donderdag in volle paniek aan de personen die in mijn kamer waren moest gaan vragen of ik nog snel een paar spullen uit de kast mocht pakken! Gelukkig was dit geen probleem en is dat pilletje ook deze week weer binnen. Nuja, dat laatste is niet zo heel fijn, ik haat die pilletjes! Echt gezond kunnen die toch ook niet zijn.

Ik ben vorige week ook een paar lessen gaan volgen in de school hier in Kiyovu. Zeer interessant! Aanvankelijk kreeg ik alleen maar lessen wiskunde voorgeschoteld waardoor de economist in mij zich toch een ongelofelijk verwaarloosd voelde! Ik ben dan ook maar meteen gaan vragen of ik geen lessen economie kon volgen en goh wat een teleurstelling! Ik heb ze zonder problemen kunnen zien, maar didactisch materiaal...niks, onderwijsleergesprek....niks! Neen, gewoon luisteren en schrijven, en luisteren en schrijven. Onbegrijpelijk! In het midden van die les werd ik trouwens naar voren geroepen en moest ik mezelf gaan voorstellen enz, mijn naam was wel niet zo eenvoudig te begrijpen. Na een paar maand heb ik dan nog eens een krijtje in de hand gehad om deze op het bord te noteren. Plots zaten daar 30 kinderen mijn naam uit te spreken. Nuja, kinderen, leeftijden inschatten kan ik hier niet maar ik denk dat ze tussen de 15 en de 19 waren. Nu, nadien moest ik plots een evaluatiegesprek met die leerkracht leiden. Daar zat ik dan, als niet-afgestudeerde muzungu leerkracht moest ik hier even mijn mening over een les komen verkondigen uit een (onderwijs)cultuur die helemaal anders is dan de mijne. Hoe zeg je nu tactvol dat je een les eigenlijk niet goed vond (mijn respect voor alle stagebegeleiders is hier dan ook ongelofelijk door gestegen). Ik heb maar gezegd dat wij meer input vragen aan onze leerlingen en dat dit echt belangrijk is, zeker en vast bij een vak als economie. De man stak de schuld weliswaar op de leerlingen (het is een passieve klas, zelfs een passieve school, die leerlingen leveren geen input, ik heb ervaring in het onderwijs, ik weet hoe ik moet lesgeven...blablabla). Desondanks hebben we nog met een goede verstandshouding kunnen afscheid nemen, het weerzien zal dan ook snel gebeuren. Tot en met de 31^e loop ik volgende week namelijk stage in die school. Leuk detail, ben donderdag gewoon naar die school gestapt en heb gezegd dat ik stage wil lopen. Geen probleem, allemaal dik ok! Ook geen stagapapieren of stagecontracten met haar deadlines (die ik de laatste keer in belgie trouwens ongelofelijk overschreden heb), neen ’t was meteen in de “sjakos”. (U ziet het al, ook mijn geschreven Kinyarwanda gaat erop vooruit). Maar bon, om terug over te gaan naar die stage. Ik ga eerst stage lopen in de lagere school en nadien in de secundaire, hier ga ik ook helpen met het toezicht houden bij de examens en het verbeteren van de examens. Ik zie het alleszins al zitten! Over examens gesproken, de mening van de lln over de examens zijn voorbeeldig! Ik vroeg aan een meisje hoe ze de examens zag zitten, begon die daar plots enthousiast te vertellen hoe fijn ze examens wel niet vond. Het is immers door deze examens dat ze wisten dat ze de leerstof aankonden, dat ze mee waren, dat ze voldoende studeerden. Wauw, ik was aangenaam verrast!

De leerlingen dragen hier ook nog allemaal schooluniformen en ze beseffen goed genoeg waarom ze deze moeten dragen. Al zijn ze iets minder enthousiast over deze schooluniformen dan over de examens. Geheel onterecht uiteraard, ze zie er zo mooi uit in die uniformen (in dit geval een beige broek of rok en een blauw hemd). En de kleine kindjes zijn nog schattiger, en wanneer ik die hun lokalen passeer moet ik ook altijd zwaaien enz, ‘k ben alvast benieuwd wat dat volgende week gaat geven! En tijdens deze stage zal ik waarschijnlijk geen stagebezoek moeten verwachten J!

Ondertussen zijn er ook geen nieuwe beten bijgekomen wat een wel zeer positief nieuwtje is. Trouwens, vorige week was ik nog heel fier aan het vertellen dat ik hier de weg nog niet kwijt geraak was, nja, ‘k had beter gezwegen! Toen ik vorige week in de buurt van den naccomat nog iets moest regelen vond ik dat gebouw al niet, en straffer nog wist ik al helemaal niet meer waar ik was! En mijn middagpauze was bijna voorbij, ’t was e paniekske zenne! Gelukkig van korte duur, want daar kwam een mototaxitje dat me veilig en wel terug thuis kon brengen. Maar die mototaxi’s maken me soms zo zot, constant tuten die, net alsof een muzungu zelf geen vijf minuten kan wandelen! In het begin zei ik nog vriendelijk “neen” maar na enkele weken vol getuut negeer ik ze gewoon. Jammer, maar helaas! En ik garandeer het, die mototaxi’s zijn er met hopen, buiten wanneer je er eentje nodig hebt J

Ik ben trouwens ook al meer polé polé geworden dan de plaatselijke bevolking, ik was gisteren te laat op school. Woepsidaisy, maar maar 20 minuten! Wat uiteindelijk toch nog aanvaardbaar is, niet? En ik had een excuus, het regende! En ik was een belangrijke mail aan het sturen, dus...trouwens, langs de andere kant, ik was er eh! Pas de panique! Ja, dat polé polé gevoel, het blijft me verbazen. Zaken waarover ik vier maanden terug nog zeer gefrustreerd mijn beklag over aan het doen was zijn nu allemaal cva. Het zal wel gebeuren, het komt wel...Trouwens, wat vandaag niet gebeurt, gebeurt morgen wel. En als ’t morgen nog niet gebeurt is, dan is’ t teken dat het misschien toch niet zo dringend was...Dat gaat nog wat geven als ik terugkom in België. U weze gewaarschuwd!

Stand van stommiteiten deze week: 0!!!! (Buiten een heel kleintje misschien, ik moest iets uit de kast halen, doe die kast dus open haal het bord uit de kast, wil terug naar de keuken lopen en loop tegen de nog openstaande kastdeur...hihi).

Wat ik voor de rest nog zeker en vast moet vermelden is: een HEEEEEEEEEL gelukkige verjaardag Arne & Simon! Mijn twee grootste pagadders! Eenmaal terug thuis zullen we het nog wel eens vieren! En ik mis jullie hoor! J

Bon, de voorbije week zijn er dus weer duizend-en-één nieuwe indrukken op me af gekomen! En volgende week zullen dat er ongetwijfeld nog een pak meer zijn! J

Vele groetjes!

Nelke

Taalperikelen en andere nieuwtjes!

De voorbije dagen is er hier in het nog steeds zonnige & prachtige Rwanda veel gebeurd.

Ik ben twee dagen met Chris op een summit de modules van School management gaan presenteren. Dus eigenlijk een beetje uitleg geven aan de mensen die geïnteresseerd waren in de boeken. Hierdoor ben ik toch weer in contact gekomen met een aantal interessante mensen; gaande van districthoofden tot de minister van onderwijs! Ik wist wel nooit welke taal ik moest spreken; de ene sprak engels, de andere frans...ik moest constant overschakelen van de ene naar de andere taal. Maar bon, ik heb het heelhuids overleefd! En ik moet toegeven, de koffie was geweldig! En de thee werd niet met warm water maar met warme melk gemaakt; zal ik één dezer ook eens moeten proberen.

Nu over talen gesproken. Dat Kinyarwanda, het is me wat! “Yego” is ja; dit lukt nog zonder problemen; maar “oya” is “neen”. Daar beginnen de problemen al; “oya” heeft verbazingwekkend veel weg van ons nederlandstalig woordje “ja” met als gevolg dat ik “oya” amper kan uitspreken zonder te lachen of te knikken. Kwestie van vooral niet verwarrend over te komen ten opzichte van de mensen waarmee je spreekt. Voor de rest ben ik ervan overtuigd dat jullie allemaal (minstens) 1 woordje Kinyarwanda kennen. Overlaatst waren ze bij mij op kantoor bezig in het Kinyarwanda en veel het woordje “sjakos” (of hoe men dat ook fatsoenlijk schrijft). Bon, ik zei dus “ah vous êtes en train de parler d’un sac”, en ja hoor. Ik had gelijk, verbaasd als ze waren…mijn Kinyarwanda gaat er na anderhalve maand dus eindelijk op vooruit! Whoep whoep! Blijkbaar is mijn uitspraak van Kinyarwanda ook goed (of toch die 10 woorden die ik ken)...ik word nog een echte!

En dat is ook hetgeen Claudine overlaatst tegen me zei! Ik had één van mijn sjalen (jess; het was de paarse uit Marokko, de donkerste) gewoon rond mij geknoopt als rok...toen ze dat zag kreeg ik volgende opmerking “Mais Nelke, comme c’est jolie, tu est devenue une vrai africaine”...Wauw! Wat een compliment, alleh, ik vond dat toch een compliment! Die Claudine is trouwens de meest geweldige persoon uit heel Rwanda! Die is zo ongelofelijk zalig! Ik ben overlaatst nog bij haar foefoe gaan eten, en het was zeer goede! Duidelijk voor herhaling vatbaar! En ik krijg daar ook altijd zo’n lekkere mango’s van...en te zeggen dat ik dat in België niet echt lekker vond. Ik ben er gisteren naar een feestje van een vriendin van haar mee gegaan; die vriendin was net afgestudeerd, vandaar het feest. Het komt er dus op neer dat we in een grote kring zaten met drank (gewoon fanta voor de duidelijkheid) en dan kreeg iedereen eten (frietjes met saté en 1 schijfje tomaat). Er waren ook constant speeches, al had ik dat in het begin niet door... maar echt lang zijn we niet gebleven. Claudine moest immers naar huis naar haar twee überschattige kidjes; Zara van 4 maanden en David van bijna twee jaar. David is echt de schattigheid zelve, zo’n klein koddig ventje! Morgen ga ik met Claudine naar de kerk (wil wel eens weten wat dat hier is) en nadien is er nog een soort van feestje bij haar thuis...ik ben benieuwd. Bij de geboorte van een kind is het trouwens de gewoontje dat de grootouders een koe schenken (!) ...koeien zijn geweldig J

Ik ben deze week ook nog een schooltje gaan bezoeken...hoewel die ‘tje’ mag je laten vallen. Het was een super grote school, alleh in mijn ogen toch. Er waren ook geen verdiepingen in de gebouwen waardoor het dus al logischer is dat de school meer plaats nodig heeft. Voor de rest was het ook een internaat (zoals de meeste scholen hier) wat nog extra ruimte nodig heeft. Ik heb eerst een rondleiding gekregen, het was zo ordelijk en gestructureerd! Ongelofelijk! De lln moesten er ook zelf hun kleren was, kuisen, borden en tassen wassen,...sommige legden zelfs een eigen weg aan (al was dit geheel uit eigen initiatief). De lln gaan ook niet naar huis in het weekend, enkel in de vakantie. De lkrn hebben ginds ook een huis, al mogen deze gelukkig in het weekend wel naar huis gaan! Het is trouwens heel goed dat er daar voor die lkrn een huis was, het schooltje lag redelijke afgelegen en het is gewoon te moeilijk voor de lkrn als ze elke dag naar school moeten rijden en terug! Ik heb nadien nog een les wiskunde gevolgd, super fijn! Doordat men hier overschakelt van frans naar engels moete alle lkrn plots les gaan geven in het engels! Dat is toch echt te zot voor woorden, dat moet zo ongelofelijk moeilijk zijn! Ik zou het toch ook niet meteen kunnen om plots in een andere taal te gaan lesgeven. En ook hier zag ik dat de lkr het er moeilijk mee had, maar hij verdient alleszins veel respect want hij doet het toch maar. Het was een grote klas, ik denk een 30 of 40 tal lln, maar super stil! Die zeiden geen woord; end dat was niet alleen zo in mijn klas maar in elke klas die ik zag. De deuren van de klassen stonden ook gewoon open; dat kan ik me bij ons toch niet meteen voorstellen! De lkrn dragen hier ook allemaal een laboratorium-jasje (weet er geen ander woord voor), ter bescherming tegen het krijt. Dat moet ik misschien ook eens gaan toepassen want na een les wiskunde hangen mijn kleren ook altijd vol...

Voor de rest ben ik nog steeds helemaal into “te voet naar het werk wandelen”, zo’n ochtendwandeling doet altijd wel deugd! Al zal deze de volgende week wel een beetje ingekort worden vermits ik even bij Gerrit (grote baas VVOB in Rwanda ter verduidelijking) ga werken. Dus ipv een klein uur wordt dat 2 minuten, het is immers mijn buurman. Hoewel, de komende dagen is het zelfs mijn huisgenoot, door een dubbele boeking in het guesthouse kom ik hier even logeren (wat constant internet betekent...wohow), kwestie om die andere mensen niet te scheiden...En ik ken Gerrit ondertussen al, dus dat is dan ook makkelijker! Dus even een correctie; de volgende dagen is afstand werk – thuis zelfs 0 minuten.

Voor de rest zijn ze nu de tweede keer komen spuiten tegen de vlooien, hopelijk blijven de beestjes nu weg tot aan het eind van mijn verblijf! Al heb ik de laatste tijd minder beten, alleen die muggen! Ongelofelijk hoeveel last ik daar hier van heb, ik vrees dat ik een wandelende muggenbeet aan het worden ben!

Tenslotte vind ik het zo ongelofelijk dat ik hier nog geen enkele keer verloren ben gelopen! Ik moest daarnet naar den naccomat gaan (een winkel) en dat ik een half uurtje wandelen...zonder problemen gevonden. Daarna moest ik nog richting mille collines, waarvan ik alleen wist dat het wel in de buurt was...wederom zonder problemen en op goed geluk gevonden. En te zeggen dat ik in Leuven mijn weg zelfs amper vind als ik een ervoor nog opgezocht heb hoe ik ermoet geraken (ik verwijs naar de zoektocht voor het ophalen van een bepaalde stempel voor een bepaalde dsr...en het was niet de dsr van ssh, dlo of echo...)!

Binnenkort is het ook april, en dan is het 16 jaar geleden dat de genocide plaatsvond. En dit is nog wel iets dat hier ongelofelijk leeft, er is deze periode zelfs vakantie voor de lln omdat het in deze periode belangrijk is dat de mensen bij elkaar zijn. Ook op straat spreken ze me er vaker over aan, zelfs wildvreemden die me zeggen dat ze hierdoor geen vader of moeder meer hebben. Daarop reageren blijft toch altijd moeilijk!

En als afsluiter; de stommiteiten van de voorbije weken. Ik moet zeggen, het is verbazingwekkend weinig! Al was ik vorige week weer enkele liters water aan het koken en toen heb ik bijna een spons in brand gestoken. We hebben hier een gasvuur (? Noemt dat zo, heb het op kot alleszins ook, bon, ’t is een vuur met vlammen J )en ik had dat al aangestoken. Ik zette mijn pot (marlies, hou je in...hihi) in de afwasbak om daar water in te laten lopen en ik zet die pot op het vuur. Opeens hoor ik zo een “sjjjjjjssssssjjjjjj” geluidje, maar bon ik was ondertussen nog met andere zaken bezig dus schonk ik er niet te veel aandacht aan. Nadien begon het te stinken, toen begon ik lichtjes te panikeren. Ten slotte zag ik dat er een spons tussen de pot en het vuurtje lag, in allerijl heb ik het vuur afgezet en het sponsje proberen te blussen (het is gelukt en de keuken is nog heel, de rest van het huis ook trouwens). Blijkbaar had ik de pot in de afwasbak op een spons gezet en was deze daaraan blijven plakken...typisch dat zoiets mij weer overkomt! Voor de rest alleen een paar keer tegen een deur gelopen, niets te ongewoons dus! Zelfs de borden zijn heel gebleven! 'k Heb dus de voorbije dagen duidelijk een efforeke gedaan...eens zien hoe lang ik dat kan volhouden! Ik hou jullie alleszins up to date!

Groetjes!

Van de ene verbazing naar de andere!

En hup, alweer een week voorbij! Straffer zelfs, er is al een maand voorbij! Ongelofelijk, maar toch is het zo, ik zit hier al meer dan een maand...en eindelijk begin ik een beetje bruin te worden! Dat werd nu toch wel eens tijd!

Allereerst, de housewarming van mijn ex-medegasthousebewoners was een succes. Er was een leuke mix tussen rwandezen en westerlingen! En de muziek, geweldig! Neen, geen typisch Afrikaanse muziek (al vind ik die prachtig) maar wel de kreuners en dergelijke. Het duurde even, maar eenmaal deze muziek opstond begon iedereen (nuja ik en 4 andere personen) uit volle borst mee te zingen. Achja, marginale muziek, ik heb het in Marokko gezongen, in Ghana (mèt Delphine!), Rwanda moet haar lot ook maar ondergaan.

De voorbije week was weer een topper, ik heb voornamelijk verder gewerkt aan het maken van een inventaris. Hierbij botste ik geheel toevallig op het eindexamen wiskunde, super interessant. Het is een examen voor lln die (bijna) gedaan zijn met de tronc commun, wat overeenkomt met het derde middelbaar in belgie. Nu, hier stonden opgaven tussen die onze lln uit het 3^e jaar ASO toch niet konden oplossen (ik gelukkig wel). Ja, het niveau van de wiskunde verbaasde me wel!

De sfeer op het bureau wordt ook telkens maar beter en beter, er wordt ongelofelijk veel gelachen (maar ook ongelofelijk hard gewerkt!!). Ik heb me deze week echt een paar keer moeten omdraaien en serieus op mijn tanden moeten bijten om niet de slappe lach te krijgen (want eenmaal die begint bij mij,...).

Deze week zat ik gezellig in de auto met Cathy op weg naar huis toen er plots twee wagens voorbij reden, belicht met verschillende kleuren, ik vond het een beetje vreemd. Plots stopten alle auto's, dus echt hopla bruusk, in het midden van de weg stoppen die. Ik kon absoluut niet volgen, tot Cathy zei dat de president ging langsrijden! Ongelofelijk, echt al de auto's stopten! Zo'n discipline! Maar dat veroorzaakt me dunkt wel eens vaker kettingbotsingen!

Wie ik deze week nog gezien heb is Sarkozy, die was op blitsbezoek. Net toen ik van mijn brommertje stapte aan het MINEDUC passeerde hij (weliswaar in een auto met een legertje andere auto's eromheen). Overal, maar dan ook overal waren er mensen van de politie of van het leger! Wauw!

Toen ik deze week, zoals elke ochtend, het brommertje nam wist die chauffeur blijkbaar helemaal niet waar ik moest zijn. Normaal gezien doe ik 10 minuutjes over de afstand huis-mineduc, nu deed ik er een klein uurtje over. Het voordeel was weliswaar wel dat ik half Kigali gezien heb, nja, een rondrit in een ontwakend Kigali, wat wil een mens nog meer? En de prijs, jaja, die bleef hetzelfde! Het was immers niet mijn fout dat we verkeerd gereden waren! De volgende ochtend ben ik toch maar braaf te voet naar het werk gegaan. Moest ik een fiets hebben zou het pas echt ideaal zijn, langs de andere kant, ik kan me in Leuven al amper recht houden op dat ding; wat moet dat hier dan wel niet zijn waar het verkeer 1 000 X gevaarlijker is! Hoe vaak dat ik mijn ogen al heb gesloten op zo'n brommertje, of de neiging heb gehad om er af te springen! Het feit dat je vaak een kapotte helm krijgt werkt ook niet meteen geruststellend!

Voor de rest zijn mijn mede-guesthousebewoners gisteren terug richting belgië getrokken, waardoor er 's avonds dus geen grey's anatomy meer is; en ook geen aangenaam gezelschap. Maar binnen de kortste keren staan er hier weer nieuwe mensen! En dinsdag komt Hilde weer voor een nachtje uit Butare, dus hupsakee zit ik niet alleen. En anders zijn er nog altijd de stoere wachterjes om mee op te trekken! Ik heb trouwens ook een hele nieuwe stapel humo's gevonden, leesplezier genoeg (ter afwisseling van de reflecties ...)

Deze week géén kapotte borden, géén kapotte gordijnenbakken, zèlfs géén geschaafde knieën...alleen vlooienbeten! Of toch de gevolgen ervan want ze zijn komen spuiten! Al had ik eergisterennacht mieren in bed, achja, het is eens wat anders. Ik ben ook al wel mijn gsm kwijt gespeeld (die uiteindelijk gewoon in mijn kamer bleek te liggen...). Een andere stommiteit die ik ook gedaan heb ik om al mijn verslagen in het Frans te schrijven, met als gevolg ik er ongelofelijk veel langer over moet nadenken, alles niet zo mooi kan verwoorden en ik constant een woordenboek nodig heb (die ik ondanks de hint van Goele ben vergeten mee te nemen en ik dus altijd internet hiervoor nodig heb). Blijkbaar moest dit niet! Maar, we blijven positief, ik ga ervanuit dat mijn Frans erdoor verbeterd is...dus we blijven positief en denken aan de meerwaarde voor mijn talenkennis!

Het voorbije weekend ben ik alvorens een heel gezellige & lekkere maaltijd bij Cathy te verorberen samen met haar en Gerrit naar een vrouw gemaakt die zelf meubels ontwerpt. Het was zo ongelofelijk mooi, en eigenlijk spotgoedkoop. Moest ik hier wonen, ik zou wel weten waar ik mijn meubels ging kopen!

Het weer was hier weer prachtig (in het weekend, overdag toch), het regenseizoen is wel begonnen waardoor het 's avonds vaak onweert (sorry, weet hier niet de juiste vervoeging van of het fatsoenlijk te gebruiken, maar ach iedereen begrijpt me!). En dat is zo ongelofelijk eng! Ik had vorige week schrik dat tijdens dat onweer al de kakkerlakken gingen binnen kruipen (ik háát kakkerlakken). En plots voelde ik iets bewegen in mijn bed...gelukkig bleek het mijn gsm te zijn (dankjewel olivier om me zo te laten verschieten...).

Voor de rest, nog een laatste hoogtepunt. Ik, Nelke Vermaelen, ben erin geslaagd om zelf de was te doen. Neen, niet met de hand, met de wasmachine! En wonder boven wonder zien mijn kleren er nog altijd goed uit; beter zelfs dan enkele dagen terug (toen waren ze nl nog vuil...).

Tot daar mijn verslag van voorbije week!

Zonnige groetjes!

Muraho!

De voorbije week was ongelofelijk interessant, boeiend, leerrijk, spannend en is gevlogen!

Maandagnamiddag ben ik richting Shyogwe getrokken om hier de volgende dag een school te kunnen bezoeken. De plaats waar ik verbleef was fenomenaal en het eten ongelofelijk lekker! Het leek net alsof ik de eerste dag terug voor de eerste voor een klas moest staan, zo zenuwachtig was ik! Ik kon er zelfs niet van slapen, om zes uur besloot ik dan maar dat het tijd werd om er op uit te trekken en ben ik beginnen wandelen. Onderweg ben ik enkele kindjes tegengekomen die naar school wandelden, en heb hen dan maar een tijdje vergezeld! Ondertussen heb ik massaal veel foto's getrokken, die kindjes vonden het blijkbaar wel fijn om zo'n muzungu bij zich te hebben die foto's wil trekken. En uiteraard wilden ook zij foto's trekken met de leukste resultaten als gevolg. (zie foto's Gitarama)

Een dik anderhalf uur later ben ik toch maar terug richting ons paradijselijke verblijf getrokken waar ik de 'shock' van mijn leven gekregen heb! De man die het 'hotel' uitbaat heeft samen met Dirk Huylebroeck gezorgd voor de heropwaardering van het beentje van Ishango. Dit laatste zal voor veel mensen niet zo veel zeggen; het beentje van ishango is het eerste bewijs van wiskunde en maakt een groot deel uit van mijn afstudeerproject. Er is zelfs een replica gemaakt van het beentje van Ishango en dit heb ik, mijn beste mensen, vorige week moge vasthouden. Ik was er helemaal niet goed van. Op het einde van de week was er een workshop van schoolmanagement en toe Cathy vroeg of ik het zag zitten om dan eventueel mee te komen was ik helemaal verkocht; het was dan immers de perfecte gelegenheid om eens met George te spreken! Ik heb dus ook niet lang moeten twijfelen over mijn antwoord.

De school die we zijn gaan bezoeken was een internaat; hier zijn we onder andere een kijkje gaan nemen in de computerklas (met drie lln aan 1 computer), de slaapzaal (met 100 lln in 1 kamer), de keuken (drie enorm grote kookpotten), de opslagkamer van eten (waar een 'llnvertegenwoordiger' bijhoudt of alles klopt betreffende de financiën van dit voedsel, en ook meldt wanneer er meer behoefte is aan eten,...), de lerarenkamer (ongelofelijk kalm, eigenlijk een klein klaslokaal en géén (!!!) koffie) en een klas. De klas was ongelofelijk stil, ik dacht eerst dat ik een leeg lokaal ging binnenstappen, bleek dat er 39 lln inzaten, die meteen opstonden toen wij binnenkaam. Ze hebben zelfs het volkslied gezongen voor ons! Het schoolbezoek was zonder overdrijven intents (wederom; foto's zie Gitarama)

Achteraf zijn we doorgereden naar Butare om het nationaal museum te gaan bezoeken, heel mooi, en de moeite waard!

De volgende dag (woensdag) zijn we naar het Akagera park gegaan waar we eerst gelunched hebben met zich op Tanzania; wauw! Nadien zijn we dan het natuurpark ingegaan (met auto weliswaar) en hebben we giraffen, buffels, apen, krokodillen, nijlpaarden,...gezien! Een president (weet niet meer juist de welke, alleszins niet de huidige) had ginds een buitenverblijf; geheel terecht! Op de terugweg zijn we nog een school gaan bezoeken in Rwamagana (als ik me niet vergis). Ook hier weer verbazing alom, het was al laat en men was bezig met de naschoolse activiteiten, zo was er karateles, zang, voetbal,...het spectaculaire was dat er hierbij geen behoefte was aan een lkr; neen het was een lln die de karateles leidde, ... Je zag echt dat de kinderen er voor de volle 100% voor wilden gaan, ze waren heel enthousiast, zeer fijn om te zien! (foto's zie Akagera en Rwamagana)

Donderdagochtend zijn we vervolgens terug vertrokken richting Gitarama (zoals je ziet ben ik deze week niet vaak thuis geweest) waar ik in de voormiddag mee de vergadering gevolgd heb. In de namiddag heb ik vervolgens met George gesproken over het beentje van Ishango en de symboliek die er achter zit. Het is zo vreemd dat men maar niet wil erkennen dat dit beentje het eerste bewijs is van wiskunde! Na een ongelofelijk interessant gesprek heb ik maar besloten om te gaan zwemmen (inderdaad, daar was een zwembad!), nadien ben ik nog eventjes richting 'dorp' gewandeld. Die kindjes zijn zo onwaarschijnlijk schattig, op den duur stonden er 15 à 20 kindjes rond me en ik moest hen blijven een hand geven. Nadien heb ik hier nog balonnen aan zitten uitdelen, ze vlogen er echt op, zelfs 20-jarige gastjes wilden ze hebben. Nadien heb ik nog met de oudere jongens mee zitten voetballen. Ik had wel niet door wie in mijn team zat maar heb voor mezelf maar uitgemaakt naar welke goal ik moest shotten, zo had ik toch een doel! Nadien heb ik aan deze gasten nog de rekkers gegeven die ik rond mijn arm hadden, en blij dat ze waren met die armband. Op een gegeven moment vroegen ze me zelf voor wat ik bid, ik heb een beetje ontwijkend geantwoord en gevraagd voor wat zij bidden; het bleken schoenen te zijn. Dat was wel hard om te horen, gelukkig had ik op dat moment zelf ook geen schoenen aan, anders had ik deze waarschijnlijk nog afgegeven.

Ook vrijdag heb ik zitten meevergaderen, wat best interessant maar ongelofelijk vermoeiend was! Ik heb vannacht dan ook meer dan geweldig geslapen. Volgende week wordt het waarschijnlijk een kalmere week, en vanavond ga ik nog naar een housewarming party!

De kwaliteit en kwantiteit van mijn stommiteiten is ondertussen zelfs aan het afnemen, vorige week heb ik nog de gordijnenbak in het guestehouse afgebroken (ondertussel al gemaakt) en deze week heb ik enkel twee borden gebroken! Ik was wel mijn medicijn tegen de malaria vergeten in te nemen, doordat ik op verplaatsing zat, maar ach, heb het gisteren dan maar braaf genomen! Het heeft toch zeven weken geduurd eer ik het vergeten ben, wat voor mij al een prestatie op zich is!

Zo ondertussen ga ik proberen om aan de nieuwe toledo uit te geraken, foto's en films up te loaden (want dat duurt hier ongelofelijk lang...maar polé polé) en enkele verslagen te schrijven ; dit alles in de geweldige rwandese buitenlucht met het mooiste vogelgezang op de achtergrond.

Groetjes,

Nelke

(en aan al mijn klas/jaargenoten; veel succes met de stage! Doe nekeer zot en ga ervoor!)

werkweek 2!

Hoi hoi!

Ondertussen zijn we een werkweekje verder, een werkweek die al goed begon. Het was maandag namelijk 'le jour des héros' waarbij de overledenen van de Genocide herdenkt worden. Echt veel heb ik daar niet van gemerkt. Het was wel zo dat de winkels hier in de buurt in de voormiddag gesloten waren (waardoor ik dus drie keer een tocht in de schroeiende hitte heb moeten ondernemen richting de winkel; en inderdaad derde keer, goede keer). En uiteraard betekende een feestdag ook een dagje vrijfaf; mij heb je alleszins niet horen klagen.

De rest van de week was ik dagelijks terug te vinden in het MINEDUC waar ik gegevens heb zitten verwerken. Bij de vorming van de secretaressen moesten deze een papier invullen (naam - school - functie - diploma - wel/geen electriciteit - wel/geen cmputer...). Deze gegevens heb ik zitten allemaal in de computer gezet en er mooie grafiekjes van gemaakt; die lessen ict uit het secundair werpen na al die jaren hun vruchten af! Nog drie disctricten heb ik te verwerken, maar in afawachting tot het verkrijgen van deze documenten ben ik al volop bezig met het schrijven van een soort conclusie! Zoals je ziet werk genoeg, als nu nog iemand durft te zeggen dat er in Afrika niet gewerkt wordt...

Ook op het bureau is er zeer toffe sfeer! Ons bureau (in het gebouw van het ministerie van onderwijs...jaja!) is niet zo heel groot maar toch wordt er door vijf mensen in gewerkt, nu met mij erbij door zes mensen dus. Maar dat maakt het allemaal geweldig gezellig (en soms ook wel héél warm). Zo is er Claudine die pas uit bevallingsverlof is en liedjes zit te zingen wat al meteen voor sfeer zorgt, valérie die van alles op de hoogte is, Chris onze ict-man bij uitstek en dan is er ook nog onze goede vriend die zorgt voor de nodige kopies. En de vijfde is uiteraard Cathy, de wervelwind van het bureau! Stuk voor stuk zeer leuke en lieve mensen!

Dan is er nog de taal; ik spreek hier zowel Nederlands, Frans als Engels. Zelfs de eerste woordjes Kinyarwanda zijn krampachtig aan het komen. Maar die combinatie van talen is niet altijd even eenvoudig. Zo zijn er op het mineduc mensen waarmee ik in het engels spreek en anderen waarmee ik in het frans spreek; maar vaak vergeet ik dus tegen wie ik welke taal moet spreken. Dan is het nog de kunst om 1) verstaanbaar te spreken 2) de juiste woorden te vinden en 3) de woorden in de correcte volgorde te plaatsen. Maar dat lukt elke dag beter en beter!

Aan de brommertjes ben ik al volledig aan het wennen, vorige week hield ik me nog krampachtig vast...deze week lukt het al perfect zonder handen! Sommige bestuurders rijden wel gevaarlijk...maar ach, dat zorgt voor het nodige avontuur zeker? Voorlopig is mijn grootste bekommernis op het brommetje toch nog wel de helm; vermits elke passagier een helm moet dragen is die helm natuurlijk zo groot mogelijk; kwestie dat iedereen er in kan. Wat ervoor zorgt dat die helm telkens een paar maten te groot is en ik die vaak moet vasthouden of terug tegoei zetten, zo zie je maar dat 'rijden zonder handen (door de passagier)' is hier echt wel een vereiste. Na het meestal toffe ritje moet er uiteraard ook betaald worden, waarbij er telkens ook een discussie volgt...die ik meestal win; ;-) Maar zo'n ritje is echt wel luxe, en staat alvast op mijn lijstje van de dingen die ik ga missen als ik terug in België ben!

Dat discussiëren over de prijzen gebeurt niet alleen bij de brommertjes, ook bij de man op straat bij wie er mango's gekocht worden en zelfs bij het wisselkoersbureau. Ik moest vanochtend geld gaan wisselen en het is me toch gelukt om 5rfr boven de door hem voorgestelde wisselkoers te verkrijgen! Achja, dat afdingen, het heeft zijn charmes!

Voor de rest heb ik ook mijn eerste biertje (lekker), wijntje (nog lekkerder), huwelijksaanzoek (vriendelijke afgewezen) en valpartij (best pijnlijk) achter de rug. Wegens gebrek aan een fiets ben ik deze keer maar van de trap gevallen. Geheel ter informarie mijn huis zelf telt vier, misschien vijf treden en toch slaag ik er in om daar af te vallen! Typisch!

Het begin van de week was hier nog verschrikkelijk heet maar donderdag is het beginnen te regeen (waardoor mijn zwempartijtje in het water viel) waardoor het nu terug een stuk frisser en aangenamer is! En het werd ook tijd dat het begon te regenen, het was hier zo ongelofelijk droog aan het worden. We dachten vorige week trouwens dat er brand was in de buurt. We dachten in volle paniek al de brandweer te bellen (maar wat is het nummer van de rwandese brandweer?), uiteindelijk zorgde Gerrit en een glaasje wijn voor het volle vertrouwen in de 'brandstichters' en konden we toch nog met een gerust hart gaan slapen.

Ik was daarstrakjes ook mijn kamer aan het opruimen en mijn bed aan het verschuiven waardoor er plots zo'n lelijk groot eng beangstigend maar gelukkig dood beest te voorschijn kwam. Iedereen die met mij meegegaan is naar Marokko kan mijn reactie op het zien van zulk beest al perfect inschatten...Ik gruwel er echt van! Uiteraard heb ik er foto's van genomen, kwestie dat jullie ook mee kunnen genieten, om de grootte van het beest duidelijk te maken heb ik mijn schoen ernaast geplaats ;-) Hierna heb ik onmiddelijk mijn muggennet over mijn bed gehangen...geen kans dat dat vies beestje, of misschien eerder zijn overlevende soortgenoten ook maar in mijn buurt komt terwijl ik slaap. Ik heb ook van de rest van mijn kamer (inclusief mijn zelf gemaakte zetel) foto's genomen, had mn fototoestel toch in de hand ;-)

Zoals je ziet, alles verloopt hier nog steeds pico bello en de tijd vliegt hier echt! Ik kan niet geloven dat ik hier nu al twee weken zit en nog steeds verschiet ik dagelijks van de schoonheid van de natuur! Ook daar volgen binnenkort de eerste foto's van!

Ook de eerste schoolbezoeken staan ondertussen op de agenda, ik kijk er dan ook ongelofelijk naar uit! Hier is er 9 jaar gratis onderwijs, wat wil zeggen zes jaar lager onderwijs en drie jaar de lagere cyclus van het secundair onderwijs. Deze lagere cyclus is voor iedereen hetzelfde omdat men wil dat elke ln in contact komt met verschillende vakken, richtingen,...dus ongeveer hetzelfde als hetgeen men in België wil verkrijgen...misschien maar eens een voorbeeldje nemen aan een Afrikaans land!

De komende weken staan er dus enkele schoolbezoeken op het programma, een bezoek aan een natuurpark en een weekendje Butare (met dank aan Hilde)!

Nog steeds héél zonnige groetjes!

Nelka

(want die e op het einde blijkt toch moeilijk uit te spreken zijn, dan maar een a)

(Oh, en Evi, was mijn lariameke tegen de malaria al bijna vergeten te nemen...en je had me nog zo gezegd dat ik het niet mocht vergeten! En marlies, door al dat werk op de pc ben ik ook helemaal into sneltoetsen...al heb ik al vaak gedacht 'waar is marlies nu om me te zeggen wat bvb knippen is (ctrl + x ;-) ) )